به گزارش اخبار خودرو ، خودروسازی ایران بیش‌از نیم قرن سابقه دارد و در طول ۲دهه اخیر همواره صنعتی پرحاشیه به‌حساب آمده است، افکار عمومی مدام درحال مقایسه این صنعت با کشورهای مختلف و تحلیل عدم رشد و ناکارامدی این صنعت است .ازسوی دیگر دولتمردان با وضع قوانین مختلف و عدم ثبات قوانین در ایجاد این شرایط بی‌تاثیر نبوده‌اند.
در ماه‌های اخیر زمزمه‌هایی شنیده می‌شود دولت سعی دارد واردکنندگان را تحت فشار قرار دهد تا در ایران سایت تولیدی ایجاد کنند و خودروسازان بخش خصوصی نیز میزان ساخت داخل خود را حداقل به ۴۰درصد برسانند.
[caption id="attachment_205061" align="aligncenter" width="700"]
باید شرایط را فراهم کنیم تا خودروسازان بزرگ دنیا، مایل به حضور در بازار ایران باشند، در چنین فضایی باید باور کنیم تولید امری دستوری نیست، بلکه امری ساختاری است[/caption]
در این گزارش سعی داریم از دیدی متفاوت به این قضیه نگاه کنیم. شاید این الگو را بتوان در صنعت خودروی چین دید، بدین معنی که چینی‌ها در دوره‌ای خودروسازان جهانی را وادار کردند اگر خواهان سهمی از بزرگ‌ترین بازار مصرف دنیا هستند، تکنولوژی خود را به کشور چین در یک پروسه زمانی معین و با برنامه‌ای تدوین‌شده انتقال دهند.
اما ضروری است به شرایط بازار خودرو و تولید کشورمان نگاهی بیندازیم، میزان تقاضای خودرو در ایران، سالانه چیزی در حدود ۱٫۵میلیون دستگاه است، چنانچه روندی مثبت در توسعه اقتصادی کشور صورت پذیرد، در خوشبینانه‌ترین حالت این میزان به ۲میلیون دستگاه خودرو خواهد رسید، پس ایران به‌لحاظ مصرف، بازاری در اندازه و ابعاد متوسط به‌شمار می‌رود.
اما نکته مهم، ساختار مهندسی بازار خودرو در ایران است که در سال‌های اخیر با رشد خودروسازان خصوصی و آزاد شدن واردات، ۹۰درصد بازار نیز کماکان دراختیار دوخودروساز دولتی است و مابقی نیز بین خودروسازان خصوصی و واردکنندگان تقسیم شده است که عملا سهمی ناچیز است.
حال سوال اصلی اینجاست چنانچه خودروسازی بخواهد پس‌از پشت‌سر گذاشتن و قوانین دست‌وپاگیر وارد مرحله سرمایه‌گذاری و تولید شود، حداکثر می‌تواند چه میزان تیراژ داشته باشد؟ عملا فضا این‌گونه خواهد شد هر خودروسازی هم بخواهد بیاید، باید حتما به‌سراغ خودروسازان دولتی برود.
در کشوری مثل چین بازاری ۲۵میلیونی وجود دارد بنابراین هر شرکت بزرگی وارد شود، سرمایه‌گذاری برای تولید برایش به‌صرفه و با بازار ۲میلیونی ایران در بهترین شرایط، متفاوت خواهد بود.
این در حالی است که باید شرایط را فراهم کنیم تا خودروسازان بزرگ دنیا، مایل به حضور در بازار ایران باشند، در چنین فضایی باید باور کنیم تولید امری دستوری نیست، بلکه امری ساختاری است. چنانچه بازار و قوانینی با ثبات، اقتصاد و صنعتی رو‌به‌رشد و شکوفا داشته و فضایی سالم و رقابتی و بدون مهندسی را پدید آوریم، قطعا به‌خودی‌خود انتقال تکنولوژی صورت می‌پذیرد و در چنین شرایطی، برای هر تولیدکننده بازاری ارزشمند با ریسک سرمایه‌گذاری کم شناخته خواهیم شد.
ما انتظار جذب سرمایه‌گذاری خارجی در کشور را داریم بدون اینکه مقدمات و زیر ساخت‌های آن را پدید آورده باشیم، این موضوع ادامه کار را برای خودروسازان موجود نیز سخت و ریسک آن‌ها را برای سرمایه‌گذاری بیشتر، بالاتر می‌برد. بسیاری از خودروسازان چینی با استفاده از خلاء موجود بازار ایران، در کشور سرمایه‌گذاری‌های کلان کرده‌اند که تاثیر آن‌را نمی‌توان نادیده گرفت، درحالی به فکر سرمایه‌های جدید هستیم که از برخی سرمایه‌گذاری‌های موجود غافل هستیم.
ذکر این نکته ضروری است در آینده مفهوم تکنولوژی تغییر خواهد کرد و خودروهای برقی، فرمانروای خیابان‌ها و جاده‌ها خواهند شد، ازسویی باید پرسید در این زمنیه تاکنون چه اقدامی صورت گرفته است؟
نویسنده : بابک صدرایی
