به گزارش « اخبار خودرو » ، در صنعت خودروی کشور تاکید زیادی بر ارتقای کیفیت محصولات تولید داخل همزمان با رشد تیراژ تولید وجود دارد و در ادامه تاکید بیشتر بر رقابت‌پذیربودن خودروها و قابلیت صادرات آن‌ها به بازارهای جهانی است. این درحالی‌است که تحقق چنین اهدافی به شکل دستوری امکان‌پذیر نیست، بلکه نیاز به تغییر و اصلاح ساختارهای موجود دارد.
[caption id="attachment_208735" align="aligncenter" width="435"]
با تکنولوژی و فناوری قدیمی، ارتقای سطح کیفیت و صادرات ممکن نیست[/caption]
تولید ما در تیراژ اقتصادی نیست
یک کارشناس و فعال صنعت خودرو با بیان اینکه به دلایل مختلف قیمت تمام‌شده تولید قطعه‌سازان داخل بالا است و این باعث می‌شود محصول قابلیت رقابت‌پذیری خود را از دست دهد، به «دنیای خودرو» گفت: «به همین دلیل ما به عدد مشخص‌شده برای ساخت داخل خودروهای خارجی نخواهیم رسید. اینکه اعلام شده است در سال اول تولید خودروهای خارجی باید به ۴۰درصد ساخت داخل و در سه سال اول به بیش از ۷۰درصد داخلی‌سازی برسیم، بیشتر جنبه شعاری داشته و با عملی شدن فاصله دارد.»
ساسان قربانی با اشاره به اینکه مهم‌ترین مانع در مسیر تحقق این برنامه‌ها، تعهد بخش‌هایی ازجمله وزارت صمت، شرکت‌های خودروساز، قطعه‌سازان، نهادهای ذی‌ربط شامل موسسه استاندارد، گمرک و قانون‌گذارانی است که در بحث سرمایه‌گذاری مداخله می‌کنند، اظهار کرد: «درواقع قوانینی که در فضای کسب‌وکار کشور وجود دارد، مهم‌ترین مانع برای جذب سرمایه‌گذاری خارجی به‌شمار می‌رود.»
به گفته وی، یکی از مواردی که می‌تواند تولید را به یک محصول رقابت‌پذیر تبدیل کند، مناسب بودن قیمت تمام‌شده تولید است. درحالی که عواملی قیمت تمام‌شده را در قطعه‌سازی بالا می‌برند. یعنی سرعت تولید قطعه‌ساز داخلی که از ماشین‌آلات تولید قدیمی استفاده می‌کند، به‌طور طبیعی نمی‌تواند به سرعت تولید یک تولیدکننده اروپایی که با به‌روز‌ترین تجهیزات قطعه تولید می‌کند، برسد. قربانی در ادامه با توضیح این مطلب که حتی با درنظرنگرفتن مساله سرعت تولید، قطعه‌ساز داخل به‌دلیل پایین بودن سطح تکنولوژی و فناوری، نمی‌تواند سطح کیفیت محصولات خود را ارتقا دهد، افزود: «به این معنی که تولید قطعه‌سازان هم به تیراژ نمی‌رسد و هم به کیفیت. این‌ها شاخص‌های رقابت‌پذیری هر صنعتی را در دنیا کم می‌کند.»
این کارشناس صنعت خودرو با بیان اینکه تجربه نشان می‌دهد اگر تیراژ تولید اقتصادی باشد، قطعه‌سازان می‌توانند شرایط خود را بهبود بخشند، تاکید کرد: «بحث صادرات در صنعت خودرو موضوع پیچیده‌ای است. برای ایجاد و افزایش صادرات باید مجموعه‌ای از برنامه‌ها و سیستم‌ها به شکل هماهنگ وجود داشته باشد. درغیراین‌صورت در این زمینه به نتیجه مطلوب نمی‌رسیم.»
این فعال صنعت خودرو با اشاره به اینکه نمی‌توان به اعداد و ارقامی که از پیشرفت برنامه‌ها اعلام می‌شود، به‌طور قطع اعتماد کرد، بیان کرد: «در بازار داخل برای خریدار ایرانی محدودیت‌هایی مانندمشکلات اقتصادی، قیمت پایین خودروهای داخلی و بودجه ناکافی وجود دارد که همین‌ها باعث می‌شود به‌هرحال خودروی داخل در بازار تقاضای خود را داشته باشد. با این حال در بازار بین‌المللی این محصولات نمی‌توانند با خودروهای جهانی رقابت کنند.»
شراکت خارجی برای حضور جهانی به گفته ساسان قربانی، برای اینکه بتوانیم در کشور به میزان صادرات مطلوب برسیم حتما باید شریک خارجی داشته باشیم و بدون چنین اقدامی، نمی‌توانیم در سطح بین‌المللی فعالیت کنیم. این در حالی است که برخی از کارشناسان همکاری با شرکای خارجی برای موفقیت در مسیر حضور در بازارهای جهانی را ایجاد اتحاد استراتژیک می‌دانند. ساسان قربانی در رابطه با این مفهوم با اشاره به اینکه این دو مفهوم می‌تواند به یکدیگر نزدیک باشد، اظهار کرد: «منظور دقیق من این است که اگر یک قطعه‌ساز بخواهد در کشور تولید و صادرات داشته باشد، به هر ترتیب حتما باید وارد شبکه‌های بین‌المللی شود.»
وی با توضیح این مطلب که برنامه‌ریزی‌های کلی باید به‌گونه‌ای باشد که تولید قطعات و محصولات خودرویی را به سمت صادرات سوق دهد، گفت: «به دلیل برخوردار نبودن ما از مزیت‌های صادراتی، این برنامه‌ها برای تحقق با موانع بسیاری مواجه خواهند بود.
در عین حال قیمت، کیفیت و خدمات پس‌از فروش سه عاملی هستند که به رقابت‌پذیر شدن محصولات داخل منجر می‌شوند. ضمن اینکه امروزه صنعتی که رقابت‌پذیر نباشد، نمی‌تواند خود را در عرصه‌های جهانی مطرح کند.»
وی در ادامه افزود: «این مساله می‌تواند ازطریق برندهای بین‌المللی اتفاق بیفتد. در غیر این صورت برندهای معتبر جهانی اجازه نخواهند داد تولیدکننده ایرانی سهمی از بازار قطعات خودروهای معروف بین‌المللی را به‌راحتی به‌دست بیاورد.»
به گفته این فعال صنعت خودرو، این فرایند ازطریق شریک شدن با یک برند بین‌المللی امکان‌پذیر خواهد شد. اگرچه حتی در این شرایط هم برندهای جهانی به‌صورت مشروط با تولیدکنندگان ایرانی همکاری می‌کنند و اجازه صادرات می‌دهند. چون شرکت‌های خارجی رقابت در درون را نمی‌پذیرند و می‌گویند رقابت باید در سطح بین‌المللی باشد. یعنی تولیدکننده ایرانی نمی‌تواند بازار برندهای خارجی را بگیرد بلکه برای فعالیت در این سطح، لازم است با مشارکت یکدیگر یک بازار جدید تعریف کنند.
