جلسه شورای عالی صنایع دریایی کشور با کلیه ارگان‌های دریایی و شرکت‌های شناورسازی کشور درخصوص طرح تحول ویژه صنایع دریایی و نوسازی ناوگان فرسوده مسافری دریایی کشور، روز گذشته و با مدیریت شورای عالی صنایع دریایی کشور با حضور تیم خبری «دنیای خودرو» به‌عنوان یکی از حامیان رسانه‌ای این رویداد مهم، در محل ساختمان وزارت صنعت، معدن و تجارت برگزار شد.
در این جلسه که با سخنرانی احمد رفعت، رئیس شورای عالی صنایع دریایی کشور و سیامک سید مرندی، رئیس دبیرخانه شورای عالی صنایع دریایی کشور همراه بود، عده‌ای از فعالان بخش خصوصی از مشکلات فعلی گله و نسبت‌به ارائه پیشنهاداتی درراستای رفع آن‌ها اقدام کردند. در پایان این جلسه، با سیامک سید مرندی، رئیس دبیرخانه شورای عالی صنایع دریایی کشور به بحث و گفت‌وگو نشستیم که چکیده‌ای از آن را در ادامه از دیده می‌گذرانید.
تحریم‌هایی که امروز گریبان صنایع دریایی کشور، مخصوصا کشتیرانی و کشتی‌سازی را گرفته، چه تاثیری بر روند فعالیت این صنایع خواهد گذاشت؟
بیش‌از 30 سال است که با تحریم روبه‌رو هستیم و اگر قرار بود اثری داشته باشد، تا امروز اثرگذاری خود را نشان می‌داد. نمی‌توان تبعات آن را کتمان کرد اما تصمیم نظام بر این است که باتوجه‌به هزینه‌های مربوط‌به تحریم‌ها، بتواند شرایط فعلی را به خوبی پشت سر بگذارد.
منفعت تحریم‌ها در این برهه می‌تواند این باشد که به حمل‌ونقل‌مان شکل بهتری بدهیم، زیرا دو ناوگان بزرگ داریم که در مواردی از ظرفیت‌های آن‌ها به‌خوبی استفاده نکرده‌ایم اما الان می‌توانیم به صورت مستقیم از آن‌ها بهره بگیریم. این بدین معناست که بخش دولتی هم در تامین کالاهای اساسی خود از ناوگان تجاری کشتیرانی جمهوری اسلامی ایران استفاده می‌کند.
در بحث نفت و میعانات نفتی، ناوگان نفتکش ما یکی از ناوگان‌های مهم بین‌المللی است که همواره در رده یک تا سه دنیا قرار داشته و از لحاظ ظرفیتی ناوگان بسیار خوبی است.
در زمان برجام و پیش از تحریم‌ها، استفاده از ظرفیت کامل این ناوگان‌ها به دلیل استفاده خارجی‌ها از ناوگان داخلی خودشان، سخت بود و ما بیشتر تمرکزمان را بر روی فروش نفت گذاشته بودیم، اما امروز هم تمرکز بر فروش نفت است و هم حمل‌ونقل آن بر اساس توان داخلی. این موضوع موجب می‌شود کشتیرانی و نفتکش‌های ما وضعیت به مراتب بهتری پیدا کنند.
به طور کلی، هرگاه کشتیرانی تحریم باشد، بدین معناست که کشتی‌سازی و تامین قطعات نیز تحریم شده و بالعکس. در زمان تحریم هم چاره‌ای جز نگاه به داخل نخواهیم داشت. از نظر من اگر ساخت و تولید نیز براساس ظرفیت و نیازها به داخلی‌ها سپرده شود، می‌توانیم در همه زمینه‌ها آینده خوبی را متصور باشیم. ما به دلیل شرایط کشور در بحث کشتیرانی و توسعه نفتکش‌هایمان بسیار خوب عمل کرده‌ایم، اما در زمینه ساخت‌وساز آنچنان که باید موفق نبوده‌ایم که الان بهترین فرصت برای جبران کاستی‌های موجود است.
در خلال جلسه، آماری از برنامه تولید شناورها در سال‌های پیش رو ارائه کردید. کمی درمورد این برنامه توضیح می‌دهید؟
برنامه شورای عالی صنایع دریایی و وزارت صنعت بر این اساس است که در 5سال آینده، مجموعا هزارو 76شناور در تیپ‌های مختلف، از کانتینربر و افرامکس گرفته تا شناورهای خدماتی تولید شود که تقریبا 3ونیم میلیارد دلار بودجه برای جایگزین‌سازی 900شناور فرسوده و ساخت 176فروند شناور جدید در جهت افزایش ناوگان و مجهزسازی سکوهای نقتی که شامل 90 فروند شناور می‌شود، در نظر گرفته شده است.
موضوعی که همیشه در میان کشتی‌سازان و کشتیرانان به‌عنوان محل مناقشه شناخته می‌شود، بحث تعهد کشتی‌سازان در تحویل سفارش‌هاست. آیا کشتی‌سازی کشور به آن توان دست یافته که بتواند سفارش‌ها را به‌موقع تحویل دهد؟
به نظر من، این موضوع همواره به‌صورت یک‌جانبه مطرح شده است. اگر بخواهیم مطلبی را عنوان کنیم، باید صحبت دو طرف را بشنویم. وقتی کشتیران تحریم می‌شود، کشتی‌ساز هم تحریم می‌شود. یعنی همان مشکلاتی که برای کشتیرانی به وجود می‌آید، گریبان کشتی‌سازان را هم در زمینه تامین قطعات می‌گیرد.
کشتیرانی جمهوری اسلامی ایران در سال 2008 سفارش 27فروند شناور را به شرکت هیوندای کره جنوبی داد که با مشکل تحریم‌ها، تا به امروز هیچ کدام از این شناورها را تحویل نگرفته، آن هم در‌حالی که تمامی پرداخت‌ها را به طور تمام و کمال انجام داده است.
الان می‌توانیم بگوییم کشتی‌سازی هیوندای کره با آن همه دبدبه و کبکبه هنوز نتوانسته پس از 10سال، کشتی‌های کشتیرانی جمهوری اسلامی ایران را تحویل دهد. این را قبول دارم که نواقصی در بحث ساخت کشتی در کشور وجود دارد که دلیل آن کمبود سفارش‌ها و جسته و گریخته بودن آن‌ها بوده است و تا به امروز سفارش پایداری نداشته‌ایم تا بتوانیم کشتی‌سازی کشور را محک جدی بزنیم. این استمرار است که موجب می‌شود، صنایع ما رشد پیدا کرده و ایرادات قبلی خود را رفع کنند.
