به گزارش « اخبار خودرو » ، علیرضا کافی در سرمقاله امروز (یکشنبه ۱۴ دی ماه ۱۳۹۹ ) روزنامه دنیای خودرو، به موضوع « جای خالی نقشه راه سرمایه گذاری در صنایع وابسته به خودرو » پرداخت.
عضو شورای سردبیری روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت:
بی مقدمه و بدون هرگونه حاشیه باید گفت نقشه راه مشخصی برای راهنمایی سرمایهگذاران بخشخصوصی در راستای ورود بهصنایع وابسته بهخودرو وجود ندارد و درست درجایی که یک سرمایه گذار بخشخصوصی قصد ورود بهصنایع وابسته بهخودرو از قطعهسازی و تایرسازی گرفته تا روانکارها را دارد، مسیر روشنی را پیش روی خود نمیبیند تا براساس بررسیهای دقیق کارشناسی بتواند بهمیدان تولید قدم بگذارد.
دربحث زنجیره تامین همواره پیچیدگیهای بسیاری وجود دارد و در مدتزمان کوتاهی که خودروسازان فرانسوی برای ورود بهصنعتخودرو ایران گام برداشتند، اتفاقات خوبی در این عرصه افتاد.
اگرچه خودروسازان همواره زنجیره تامین خود را بهسمت بهینهسازی تولیدات و ارتقای تکنولوژی سوق دادهاند، اما متاسفانه در صنایع وابسته مانند تایرسازی و حتی تولید روانکارها چنین رویهای از سوی تولیدکنندگان اصلی پیگیری نشده است. تا جایی که در صنعت مادری مانند صنعت تایر، بهدلیل عدم همراهی تولیدکنندگان مواداولیه داخلی، محصولات گروه تایرسازی با تکنولوژی و مواداولیه قدیمی که دیگر در دنیا جایگاهی ندارند، تولید میشود و بیشک با باز شدن درهای اقتصاد و تجارت به روی بازارهای جهانی، نمیتوان جایگاهی را برای تولیدات داخلی متصور بود.
در همین رابطه اگر سرمایه گذاری نیز قصد ورود به حوزه تولید و تامین مواد اولیه صنایعی همچون تایرسازی و حتی تولید روانکار را داشته باشد، به دلیل پیچیدگیهای فنی این صنایع، نیاز بهنقشه راهی دارد تا با دیدی باز برای ایجاد خطوط تولید سرمایهگذاری کند. اما متاسفانه در تمام این سالها نقشه راه مشخصی برای صنایع وابسته بهخودرو تهیه نشده است و سرمایهگذاران بخشخصوصی یا باید خود بهتنهایی از بدنه این صنایع شاخههای جدیدی را راهاندازی کنند یا از ارتباطات خوبی در بدنه فنی صنایع برخوردار باشند. در غیر این صورت برای رسیدن به نیازهای اساسی صنایع مرتبط با خودرو به هیچ منبع قابل اعتمادی دسترسی ندارند و در بسیاری از موارد سرمایه گذاری در این بخش سود و منفعت چندانی ندارد.
بهعنوان مثال در چندماه گذشته خبر ایجاد خطوط تولید یکی از مواداولیه مورد استفاده در صنعت تایر توسط چندمجموعه اعلام شده که از نوع اعلام آن و آمار و ارقام ظرفیت تولید مشخص است پشت این سرمایهگذاریها برنامه خاصی وجود ندارد.
این درحالی است که هماکنون صنعتتایر بهجای سرمایهگذاری روی یک ماده خاص بهمواداولیهای با فرمولاسیون روز جهانی احتیاج دارد که گویا حتی جرقهاش نیز در ذهن هیچفعالی در این صنعت نخورده است. آنچه مشخص است لزوم ایجاد راهکاری برای توسعه متوازن صنایع با هدف خودکفایی کشور است تا بخشخصوصی نیز با نگاهی روشن پا بهاین عرصه بگذارد.