به گزارش «اخبار خودرو»، برنامه راهبردی بلند مدت رنو برای قربانی کردن فروش به نفع سودآوری نتوانست نظر موافق سرمایه‌گذاران این شرکت را جلب کند به این خاطر که در این برنامه هیچ اشاره‌ای به مشکل اصلی و بزرگ کنونی رنو یعنی آینده ائتلاف با نیسان نشده بود. لوکا دمیو مدیرعامل جدید رنو در تبیین آنچه که «فرگشت رنو» می‌خواند گفته که تا سال ۲۰۲۵ بازده تولید سالانه را از ۴ میلیون دستگاه در سال ۲۰۱۹ به ۳.۱ میلیون دستگاه کاهش خواهد داد و همچنین بوجه تحقیق و توسعه را نیز از ۶۰۵ میلیون دلار به ۳ میلیون دلار کاهش خواهد داد و به این ترتیب سود عملیاتی این شرکت را تا سال ۲۰۲۳ به تدریج به ۵ درصد افزایش خواهد داد.
لازم به یادآوری است که حاشیه سود رنو در سال ۲۰۱۹ ۴.۸ درصد بود. براساس گزارش‌های منتشر شده همچنین تولیدات رنو در ۳ خط به جای ۶ خط مهندسی ساخته خواهند شد؛ محصولات الکتریکی بیشتری عرضه خواهد شد که برند آلپاین تولید محصولات گران‌قیمت‌تر و برندها داچیا و لادا عرضه محصولات ارزان قیمت‌تر برقی را برعهده خواهند گرفت.
اولیت دادن به سودآوری
راهبرد اهمیت دادن به ارزش محصولات در برابر حجم تولید پیش‌تر برای گروه PSA فرانسه موثر بوده است و به کارلوس تاوارس مدیرعامل رقیب رنو کمک کرد تا این گروه را از آستانه ورشکستگی نجات دهد و آن را به شریکی تجاری برای فیات کرایسلر تبدیل کند. واکنش کارشناسان به راهبرد جدید رنو بسیار متفاوت بوده است؛ برخی آن را «نامطلوب» توصیف کرده‌اند و برخی دیگر «خطرناک».
بانک سرمایه‌گذاری نورددویچه به دسته دوم تعلق دارد. فرانک شووپ تحلیل‌گر این بانک در این باره گفته:«رها کردن سهم بازار یا جهت‌گیری به سمت حجم فروش به احتمال زیاد برای رنو به عنوان تولیدکننده خودروهای انبوهی که فاقد برند لوکس است، بسیار خطرناک است. این تصمیم شبیه به نتیجه‌گیری‌هایی است که شرکت‌ها در هنگام بحران به آن تن می‌دهند. همچنین ائتلاف با رنو هم کاملا نامطمئن و متزلزل به نظر می‌رسد».
در اواسط سال ۲۰۲۰ طرف ژاپنی ائتلاف رنو یعنی نیسان و میتسوبیشی هم از راهبرد ۳ ساله‌ای برای تمرکز بر سودآوری و نه فروش، کاهش هزینه‌های سالانه تا ۵.۶ میلیارد و تعدیل ۳۰ هزار موقعیت شغلی و تغییراتی در سیاست‌گذاری‌های تولید خبر دادند.
وضعیت ائتلاف
کارلوس گون مدیر قبلی ائتلاف در برابر نگرانی‌های طرف ژاپنی در خصوص میزان نابرابر نفوذ طرف فرانسوی مقاومت می‌کرد و همواره به دنبال ادغام بلند مدت این شرکت‌ها بود. هرچند بازداشت و فرار او از ژاپن به معنی پایان چنین برنامه‌ای بود. در آن زمان نیسان نه تنها خواستار قدرت بیشتر در ائتلاف بود بلکه می‌خواست که دولت فرانسه هم ۱۵ درصد سهم خود در رنو را واگذار کند. هیچ یک از مسایل اساسی مورد نظر نیسان بر طرف نشدند.
در سال ۱۹۹۹ زمانی که نیسان با ورشکستگی و نابودی فاصله‌ای نداشت رنو با خرید ۴۳ درصد از سهام به کمکش شتافت. هرچند نیسان تنها ۱۵ درصد از سهام رنو را بدون داشتن حق رای در اختیار دارد. گرچه سال قبل شووپ، کارشناس بانک نورددویچه طرفدار ادغام کامل رنو و نیسان بود اما حالا آن را کاری پرریسک و پرابهام می‌داند.
به گفته کارشناس نورددویچه «بعید است که انحلال ائتلاف بتواند راه‌حلی برای مشکلات موجود باشد به خصوص آن‌که دنیای خودروسازی تحت فشاری فزاینده قرار دارد. لوکا دمیو کار مهم و دشوار برقراری ائتلاف و غیرقابل بازگشت ساختن آن را برعهده دارد».
به نظر آقای شووپ در صورتی که ائتلاف رنو با نیسان از بین برود ممکن است که این شرکت به دنبال ائتلاف با دایملر برود زیرا از قبل با این شرکت پروژه‌های مشترکی دارد.
موسسه تحقیقاتی جفریز هم برنامه آقا دمیو را ناخوشایند توصیف کرده است.
فلیپه هوکوا در این باره گفته: «حتا با در نظر گرفتن عمق چالش‌های رنو و تصمیم این شرکت برای در پیش گرفتن رویه محافظه‌کارانه‌ای شبیه به PSA هم این راهبرد نامطلوب و ناخوشایند است».
کریستوفر تامسون تحلیل‌گر رویترز هم گفته که فروش بخشی از ۴۳ درصد سهم نیسان در رنو منجر به برقراری تعادل می‌شود و به این ترتیب نیسان می‌تواند علاوه بر کسب درآمد هنگفت قدرت خود را افزایش دهد، هرچند چنین تصمیمی نیازمند رضایت دولت فرانسه است.
