ما در ایران امروز مرجعیت فناورانه در منطقه داریم و کشورهای مختلف برای صادرات زیست فناوری، نانو، فناوری ساخت نیروگاه به ما اصرار می‌کنند. این در حالی است که مسائل پیش روی ما شامل ناپیوستگی و فقدان انسجام کامل در سیاست‌های داخل، کاهش تسهیلات بانکی برای تولید و تخصیص ارز برای تولید، کم‌توجهی به زنجیره انتقال یا خلق دانش، تضعیف نهادهای موفق در انتقال فناوری در سال‌های گذشته، بی‌توجهی به صادرات و بازارهای دانش‌بنیان است. از مجموع ۹۰۰۰ شرکت دانش‌بنیان فقط ۷۰مجموعه، شرکت‌های بزرگ هستند و بقیه نیاز به بازار دارند.
همچنین کشور با ضعف در شبکه بین‌المللی فناورانه مواجه است، در این رابطه نهادهای مالی و تضامین مالی، نتوانسته‌اند سرمایه مردم عادی را به تولید دانش‌بنیان جذب کنند، زیرا کسی به مردم تضمین نمی‌دهد. در کشور نهادها و افراد واسط را که بین مجلس، بازار و دانش‌بنیان‌ها فعال باشند، نداریم.
در این رابطه سه سناریو را برای مرجعیت فناورانه می‌توان در درنظر گرفت؛سناریوی اول، مرجعیت از دست‌رفته به دلیل مهاجرت شرکت‌ها و نخبگان و کارآفرینان استارت‌آپ‌هاست.
سناریوی دوم، مرجعیت شراکتی یا شبکه‌ای است که می‌توانیم وارد مرجعیت بشویم و البته به‌طور کامل دست خودمان نباشد و با همکاری کشورهای نزدیک مانند هند، روسیه یا پاکستان خلق شود.
سناریوی سوم، مرجعیت اقتدارآفرین یا پایدار است تا با استفاده از ظرفیت‌های ۲۰ساله گذشته مرجعیت خود را خلق کنیم.
راهکارهای پیشنهادی شامل فعال‌سازی اندیشکده‌های مرتبط با این حوزه، تقویت دیپلماسی فناورانه، ایجاد شبکه منسجم و قدرتمند در منطقه و ایجاد بازار برای شرکت‌های دانش‌بنیان است.
در این راستا در این وزارتخانه برنامه‌هایی را برای توسعه زیست‌بوم فناوری در دستور کار داریم که ازجمله آنها می‌توان به برگزاری رویدادی برای شناسایی و معرفی شرکت‌های دانش‌بنیان به نهادها و سازمان‌ها اشاره کرد.
در این زمینه ۲۰ حوزه پیشران را تعریف کردیم که از آن جمله می‌توان به حوزه خودروهای برقی اشاره کرد. ما در تله ارزان‌بودن قیمت بنزین گیر افتاده‌ایم و مجبور به توسعه خودروهای برقی هستیم. طراحی و ساخت موتور هواپیما و کشتی و توسعه خدمات فنی نیز از دیگر حوزه‌های پیشران هستند.
