در سال ۱۹۴۷ موریس ویلکس به‌فکر طراحی خودرویی افتاد که بتواند هر مسیر دشواری را پشت سر بگذارد. این خودرو یک سال بعد در نمایشگاه آمستردام و با نامی که همه با آن آشنا هستیم، معرفی شد: لندروور! نخستین نسل لندروور سری I موفقیت زیادی را کسب کرد.
همان‌طور که ریچارد هموند قبلا توضیح داده است، لندروور معمولا نخستین خودرویی بود که هنگام عبور از مسیرهای صعب‌العبور و در مناطق دورافتاده دیده می‌شد. با این‌که لندروور سری I یک اسطوره به‌شمار می‌رفت و در طول این چند دهه نسخه‌های متنوعی از محصولات پرکاربرد لندروور تولید شده، اما با گذشت زمان، داستان لندروور بسیار جذاب‌تر شد.
ترکیبی از احترام به اشراف و نیاز به عبور از همه‌جا
اگر لندروور تمرکز بیشتری روی عملکرد جاده‌ای و اشرافیت داشته باشد، نتیجه نهایی چه خواهد بود؟ پاسخ ساده است؛ رنجروور! این روزها رنجروور همچنان جزو بهترین شاسی‌بلندهای لوکس و آفرود دنیاست و در سراسر دنیا به‌شهرت رسیده است؛ اما داستان رنجروور چگونه آغاز شد و این خودرو در تاریخچه بیش از نیم قرنی خود چگونه تکامل یافت و به جایگاه امروزی رسید؟
نسل اول رنجروور در سال ۱۹۷۰ و به‌منظور پر کردن خلأهای موجود در سبد محصولات لندروور تولید شد تا بیشتر روی جاده و راحتی سواری تمرکز داشته باشد و مهم‌تر این‌که ذهنیت جان‌سخت بودن و عدم‌وجود تجهیزات لوکس در خودروهای این خودروساز را تا حد زیادی بزداید.
با این‌که لندروور در آن زمان از چیزی اطلاع نداشت، اما رنجروور ابداع‌کننده کلاس شاسی‌بلندهای لوکسی بود که امروز می‌شناسیم. نسل اول این خودرو در طول ۲۶ سال تولید بی‌وقفه تکامل یافت و به‌آن درهای عقب، تجهیزات بیشتر و لوکس‌تر، گیربکس ۵ سرعته، ترمزهای ضد قفل و حتی نسخه طویل‌تر افزوده شد. رنجروور نسل اول به‌حدی موفق ظاهر شد که تولید آن به‌مدت چند سال در کنار نسل بعدی P۳۸A ادامه یافت. سرانجام داستان موفقیت این خودرو در سال ۱۹۹۶ به‌پایان رسید تا راه برای تولید مدل‌های جدیدتر هموار شود.
نیروبخش رنجروور کلاسیک پیشرانه‌های متنوعی بوده که یکی از آن‌ها نمونه ۸ سیلندر روور است. این پیشرانه جزو مطمئن‌ترین پیشرانه‌های تاریخ لندروور محسوب می‌شود. این نیروگاه تمام‌آلومینیومی بلوک کوچک که از طراحی بیوک سود می‌برد توسط روور در دهه ۷۰ میلادی خریداری و روی خودروهای بریتانیایی متنوعی نصب شد.
پیشرانه مورد بحث در رنجروور کلاسیک حجم ۳.۵ لیتری داشت و در ابتدا از کاربراتور استفاده می‌کرد. در ادامه پیشرانه ۳.۹ لیتری انژکتوری عرضه شد و یک نیروگاه ۴.۲ لیتری دیگر هم در کنار آن قابل انتخاب بود. نهایتا رنجروور با پیشرانه دیزلی هم راهی بازار شد. رنجروور کلاسیک امروز جزو خودروهای کلاسیک پرطرفدار است و در بین شرکت‌های بازسازی و ارتقا نیز طرفداران بسیار زیادی دارد. در این خودرو از هر پیشرانه‌ای، از بلوک کوچک شورولت گرفته تا موتورهای برقی استفاده شده است.
نزدیک شدن به فضای لوکس
برسیم به‌نسل دوم رنجروور که با نام پروجکت ۳۸ مشهور شد. این خودرو در سال ۱۹۹۴ عرضه شد تا به‌مدت چند سال در کنار نسل اول تولید و عرضه شود. استایل خودرو با این‌که آشنا بود اما برای حس و حال دهه ۹۰ میلادی به‌روز شده بود؛ هرچند رنجروور نسل دوم روی پلت‌فرم کاملا جدیدی شکل نگرفت. این نسل با کد P۳۸ شناخته می‌شود که P مخفف کلمه پگاسوس بوده است.
درواقع پلت‌فرم به‌کاررفته در P۳۸ نسخه بازنگری‌شده از همان پلت‌فرم نسل اول رنجروور کلاسیک بود. به‌عبارت دیگر، لندروور درحال فروش شاسی‌بلندی جدید به‌مشتریان در سال ۱۹۹۴ با پلت‌فرمی بود که ریشه‌اش به‌دهه ۷۰ میلادی بازمی‌گشت. زیر کاپوت هم تفاوت زیادی وجود نداشت و این رنجروور با پیشرانه ۸ سیلندر روور و نیروگاه دیزلی ب‌ام‌و عرضه شد.
ب‌ام‌و در آن دوران مالک لندروور بود و با این‌که به‌طور مستقیم در توسعه P۳۸ دخالت نداشت، اما مدیران مونیخی تصمیم گرفتند رنجروور P۳۸ را به‌مدت محدودی عرضه کنند. این خودرو در آن دوران خبرنگاران را خیلی تحت‌تاثیر قرار نداد و بنابراین مدیران لندروور سریعا دست به‌کار شدند تا نسل جدید را توسعه دهند. این بار شاهد تولید محصولی متفاوت بودیم. نسل سوم رنجروور که با کد L۳۲۲ شناخته می‌شد به‌عنوان مدل سال ۲۰۰۳ رونمایی شد و به‌حدی نسبت به نسل قبلی پیشرفت کرده بود که همه را تحت تاثیر قرار داد. دیگر خبری از ساختار بدنه روی فریم قدیمی نبود و پیشرانه‌های ۸ سیلندر روور نیز حذف شده بودند.
ایده‌های باواریایی روی ارتفاعات انگلیس
این خودرو با شاسی کاملا جدیدی که توسط ب‌ام‌و مهندسی شده بود، عرضه شد. همچنین برای نخستین‌بار در تاریخچه رنجروور از مونوکوک استفاده شد و قوای محرکه آن نیز کاملا جدید بودند. طراحی خودرو نیز با این‌که به‌چشم همه آشنا بود، اما مدرن شده بود. حتی زیر کاپوت نیز تغییرات متنوعی به‌چشم می‌خورد. به‌جای پیشرانه ۸ سیلندر روور شاهد پیشرانه ۸ سیلندر ۴.۴ لیتری ب‌ام‌و در نسخه HSE بودیم.
همچنین بعدها رنجروورهای سوپرشارژردار نیز با پیشرانه ۴.۲ لیتری جگوار تولید شدند. نکته جالب این‌که پیشرانه‌های دیزلی مشترک با گروه پژو سیتروئن و خودروهایی همچون پژو ۶۰۷ و سیتروئن C۶ نیز برای رنجروور در نظر گرفته شده بودند.
خودرو مورد بحث به‌صورت استاندارد از سیستم چهارچرخ‌محرک، سیستم تعلیق بادی و دیفرانسیل مرکزی قفل‌شونده سود می‌برد و به‌این موارد باید سیستم پاسخ سطوح لندروور را نیز اضافه کنیم که بسیار مشهور است. برخلاف رنجروور P۳۸A، رنجروور L۳۲۲ کلاس شاسی‌بلندهای لوکس و بزرگ را در اختیار گرفت و سرانجام توانست رنجروور را به آن‌چه که مستحق بود، برساند. با وجود مشکلات مختلف، استحکام و ایمنی قابل توجه L۳۲۲ سبب انقلابی در بین شاسی‌بلندهای لوکس شد.
با ادامه موفقیت رنجروور، لندروور تصمیم گرفت اعضای این خانواده را گسترش دهد و مخاطب بیشتری جذب کند. نخستین عضو جدید خانواده در سال ۲۰۰۵ و با نام رنجروور اسپرت معرفی شد. استایل این خودرو بسیار شبیه رنجروور اصلی بود؛ اما همان‌طور که نامش نشان می‌داد، خودرویی اسپرت‌تر، سبک‌تر و جاده‌ای‌تر بود. البته نباید اشتباه کرد؛ چراکه رنجروور اسپرت هم در آفرود حرف‌های زیادی برای گفتن داشت؛ هرچند تمرکز اصلی آن روی جاده بوده است.
این خودرو به‌موفقیت چشمگیری دست پیدا کرد و فروش آن در سال ۲۰۲۰ از مرز یک میلیون دستگاه گذشت. باید دانست زیر پوست رنجروور اسپرت هیچ اثری از خود رنجروور نبود و در واقع این خودرو بر پایه لندروور دیسکاوری LR۳ شکل گرفته بود؛ اما در نسل‌های بعدی هر دو خودرو از زیرساخت رنجروور فول‌سایز استفاده کردند. همچنین اکثر پیشرانه‌های رنجروور اسپرت نسل اول از جمله نیروگاه ۲.۷ لیتری دیزلی و ۸ سیلندر سوپرشارژردار جگوار با برادر بزرگ‌تر مشترک بودند.
