عضو شورای سردبیری روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت:
ماجرای مونوریل در کشور داستانی پیچیده اما با پایانی باز دارد. سال‌ها از خشت‌گذاری این پروژه در تهران، قم و کرمانشاه می‌گذرد و در هیچ‌کدام از این شهرها خبری از پایان پروژه مونوریل نیست.
در این سال‌ها البته بودجه فراوانی صرف شد اما مونوریل در ایران هیچگاه مسافری به خود ندید. احداث خط مونوریل صادقیه تا فرودگاه در سال ۱۳۸۲ در جلسه شورای شهر تهران مطرح شد. برخی اعضا صراحتا با این موضوع مخالفت کردند، اما یاران شهردار وقت درنهایت توانستند حرف خود را به کرسی نشانده و مصوبه شش‌کیلومتر مونوریل صادقیه تا اکباتان را اجرایی کردند. در آن زمان هزار و ۵۰۰ میلیارد تومان از بودجه شهروندان تهران به امر احداث ۲۴۰ کیلومتر مونوریل اختصاص پیدا کرد.
سال‌ها پس از این طرح بی‌نتیجه، حال مسئولان شهری تهران به دنبال برقراری خط تراموا در این کلانشهر هستند.
چند روز قبل خبر رسید شهرداری تهران و وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح برای فراهم‌کردن زمینه مشارکت در تامین مالی، طراحی، ساخت و بهره‌برداری خطوط تراموای تهران، تفاهم‌نامه همکاری امضا کردند. گویا قرار است خط‌یک تراموای تهران، حدفاصل میدان آزادی تا سه‌راه تهرانپارس با همکاری سازمان صنایع الکترونیک ایران و شهرداری تهران احداث شود که طول این خط حدود ۳۴ کیلومتر است که ۲۸ رام قطار در این خط تردد خواهند داشت.
سوده نجفی، عضو هیات رئیسه شورای اسلامی شهر تهران در واکنش به این خبر گفت: «این تفاهم‌نامه در شرایطی به امضا رسیده که شهرداری هنوز مطالعات اجرای این طرح و لایحه ایجاد تراموا در تهران را در اختیار شورای شهر قرار نداده است. باید ابتدا این موضوع به اطلاع شورای شهر می رسید. ممکن است براساس مطالعات، اجرای این طرح در شهر تهران به صلاح نباشد و شورای شهر این موضوع را رد کند.»
براساس گفته‌های این عضو هیات رئیسه شورای اسلامی شهر تهران، در تبصر ۴ حکم ۱۱ برنامه چهارم توسعه شهر تهران که ازسوی شهرداری تدوین و به شورای شهر ارائه شده و شورای شهر نیز آن را تصویب کرده، آمده است که مطالعه و امکان‌سنجی اجرای LRT و تراموای شهری، منوط به تصویب شورای اسلامی شهر تهران و شورای عالی هماهنگی و ترافیک شهرهای کشور است.
سوده نجفی همچنین تاکید کرد بهتر است شهرداری به برنامه چهارم توسعه پایبند باشد و در این راستا عمل کند و اگر هدف این تفاهم‌نامه، قرار دادن شورای شهر در عمل انجام شده باشد، مطمئنا بدون مطالعات در این زمینه، شورای شهر با این طرح موافقت نخواهد کرد.
با بیان مختصری از سرنوشت پدیده پیچیده مونوریل و ماجرای بودجه و سرمایه های انسانی کلانی که در آن پروژه صرف شد، بدون اینکه طرح مورد نظر خروجی خاصی داشته باشد، می‌توان امیدوار بود مسئولان باتوجه به مطالعات کارشناسی و نظرات بی‌طرفانه‌ای که توسط کارشناسان خبره مطرح می‌شود، تصمیم‌گیری نهایی را انجام دهند تا از تبدیل شدن طرح‌های کلان حمل‌ونقل شهری به برنامه‌های تبلیغاتی که حاشیه‌هایش پررنگ‌تر از اصل ماجرا و تاثیرش در زندگی شهروندان است، جلوگیری شود.
