در این سال، دولت ایالات‌متحده نیز ۷ میلیارد دلار برای ایجاد هفت هاب هیدروژن منطقه‌ای سرمایه‌گذاری کرد. این میزان سرمایه‌گذاری دولت آمریکا در کنار ۴۰ میلیارددلار سرمایه‌گذاری بخش‌خصوصی این کشور نوید توسعه سوخت هیدروژن طی دهه‌های آینده را می‌دهد.
اتحادیه اروپا نیز بیکار ننشسته و برای توسعه این سوخت سرمایه‌گذاری خواهد کرد. اروپا انتظار دارد هیدروژن حدود ۱۵ درصد از ترکیب انرژی این منطقه در سال ۲۰۵۰ باشد.
هیدروژن این پتانسیل را دارد که در انتقال به‌دوران پس از سوخت‌های فسیلی سهم مهم و پررنگی داشته باشد و می‌تواند به‌فرآیند کربن‌زدایی در برخی بخش‌ها به‌خصوص سیستم‌های حمل‌ونقل کمک قابل توجهی کند. با این حال همان اندازه که استقبال از چینن طرح‌هایی چشمگیر است، بسیاری نیز به‌مواردی از این قبیل انتقاد می‌کنند.
استقبال از خودروهای هیدروژنی به‌دلیل فراهم نبودن زیرساخت‌ها و هزینه‌های مرتبط، درمقایسه با مدل‌های الکتریکی رونق چندانی ندارد.
اما این مدل خودروها همچنان مزایایی دارند که شاید نتوان به‌راحتی سراغ آن‌ها را در خودروهای الکتریکی گرفت. آن‌ها می‌توانند سرعت شارژ و عمر خطی باتری را افزایش داده و با خودروهای الکتریکی رقابت کنند.
این خودروها همچنین می‌توانند درمقایسه با مدل‌های الکتریکی مسافت‌های طولانی‌تری را طی کنند و مدت‌زمان سوخت‌گیری آن‌ها نیز همچون خودروهای فسیلی ظرف چند دقیقه انجام می‌شود و کوتاه است. با تمام این‌ها همان‌طور که به‌آن اشاره شد، استفاده از این مدل خودروها درمقایسه با مدل‌های الکتریکی به‌دلیل فراهم نبودن زیرساخت‌ها فراوانی چندانی ندارد.
با این حال باید به‌این مهم توجه داشت که تکنولوژی‌های جدیدی مانند سلول‌های سوختی و تکنولوژی‌های تولید هیدروژن از منابع انرژی تجدیدپذیر همچون آب و انرژی خورشیدی بهره می‌برند که می‌تواند هیدروژن سبزتر و پایدارتر را فراهم کند.
درنهایت با پیشرفت تکنولوژی و توسعه زیرساخت‌های لازم، ممکن است مزایای خودروهای هیدروژنی نسبت به‌الکتریکی‌ها بیشتر شود. اما هنوز این صنعت در مسیر پیشرفت و توسعه است و باید دید در آینده از چه ویژگی‌هایی بهره خواهد برد.
