سوالی که بارها ازسوی قطعه‌سازان مطرح شده موضوع ارزبری بسیار بالای تولید خودروهای برقی است چراکه باتری و موتور الکتریکی این خودروها باید وارد شود و هر کدام از این دو بخش ارزبری بسیار بالا و قابل‌توجهی دارند که در شرایط ارزی کشور منطقی ندارد.
وقتی برای تولید خودرو داخلی که به‌طور معمول بین ۲هزار تا ۲۵۰۰ دلار ارزبری دارد؛ تامین منابع ارزی به‌درستی انجام نمی‌شود، تامین منابع ارزی خودروهای برقی چگونه قرار است انجام شود؟ اما اگر قرار است انجام شود و مشکلی وجود ندارد چرا امروز برای خودروهای داخلی این منابع ارزی تامین نمی‌شود؟
با توجه به نبود زیرساخت‌های تامین برق این خودروها، شارژ آنها از چه محلی تامین خواهد شد؟ آیا قرار است برق مصرفی خودروهای برقی با سوزاندن مازوت و سوخت‌های فسیلی تامین شود؟ در این صورت چه فرقی می‌کند مازوت بسوزانیم و برقی را تامین کنیم تا خودرو برقی استفاده کند.
وجود چنین فرآیندی در تامین انرژی خودروهای برقی هیچ توجیهی ندارد. البته در کنار این مساله، موضوع دیگر الزامات خاصی است که برای استقاده از خودروهای برقی وجود دارد ازجمله پریز برقی که قرار است این خودرو به آن متصل شود حتما باید مجهز به ارت و بعضی امکانات دیگر باشد که جریان برق را از نوسان خارج کند به همین جهت این سوال مطرح می‌شود چند درصد پارکینگ‌ها دارای برق با این مشخصات و امکانات هستند و سوال اساسی‌تر آنکه این برق را چه کسی قرار است در شبکه برق تامین کند؟
وقتی به دلیل کمبود، تامین برق صنایع با محدودیت همراه شده و ساعات اداری کارمندان را نیز تغییر داده، چگونه قرار است برای چند ۱۰۰هزار خودرو الکتریکی، برق تامین کرد؟
اما سوال سوم؛ باتری خودروهای برقی در خوشبینانه‌ترین حالت پس از ۵سال، باید تعویض شود که به تنهایی ارزبری بالایی را به دنبال خواهد داشت و این ابهام را مطرح می‌کند که از کجا قرار است این ارز تامین شود. ضمن اینکه باتری خودروهای برقی دارای لیتیوم است و این ماده دارای تشعشعات رادیو الکتیویته است و این‌گونه نیست که این باتری دور انداخته شود و باید تحت نظارت‌های خاص محیط زیستی بازیابی و بازیافت شوند.
حال سوال این است اگر ارز باتری‌ها نیز در زمان ۵سال و یا زودتر هم تامین شود بازیافت این باتری‌ها چگونه است؟
