رئیس شورای سیاستگزاری روزنامه «دنیای خودرو» در این باره نوشت:
صنعت قطعه‌سازی که در سال‌های آغازین دهه ۷۰ خورشیدی به همت روانشاد دکتر هادی نژادحسینیان، وزیر وقت صنایع سنگین ایران شکل گرفت؛ هدف‌های با ارزشی چون اثبات توانمندی‌های صنعتگران ایرانی، شناسایی و ایجاد باور در آنها و ... دنبال می‌کرد و طی یک‌دهه با موفقیتی کم‌نظیر دست یافت که باعث شگفتی و حیرت شد.
نخستین شرکتی که تلاش در این زمینه را آغاز کرد «سازه‌گستر» بود و حدود ۱۸ماه بعد شرکت «ساپکو» هم با همین هدف تاسیس شد که عملکرد هر دو آنها قابل‌ستایش است اما با آغاز دهه ۸۰ و روی کار آمدن دولت اصلاحات به دلیل سیاستگزاری‌های نامطلوب صنعت قطعه‌سازی کشور به تدریج از هدف‌های متعالی خود فاصله گرفت تا ما شاهد بازگشت رونق در مونتاژکاری صنعت خودرو باشیم.
صنـعت قطعه‌سازی خودرو
خوش درخشید یک‌دهه اما
در سـراشیبی سقوط افتاد
آرزوها چو دود، رفته هـوا
صنعت خودرو ایران و به‌تبع آن صنعت قطعه‌سازی در راه رشد و توسعه به علت تحریم‌های ظالمانه دوَل استکباری با محدودیت‌ها و تنگناهای سختی روبه‌رو شد و همین‌که چراغ‌سبز خودروسازان کشور چین را جهت همکاری مشاهده کرد، صادقانه به استقبال آن رفت.
اما خودروسازان چینی طی دو دهه به ظاهر همکاری عملا ثابت کردند به‌دنبال مطامع خود بوده و از همکاری واقعی دریغ ورزیدند. هم‌اکنون صنعت و بازار خودرو ایران را در تسخیر خود دارند! طی این دو دهه از انتقال تکنولوژی و یا دانش‌فنی قطعات و مجموعه‌های خودرو به همکاران ایرانی خود عالما و عامدا به شدت کوتاهی کردند!
در همین دو هفته اخیر شاهد دو امریه دولت چین خطاب به خودروسازان آن کشور بودیم که در اولی به آنها یادآور شد تا از داخلی‌سازی قطعات، مجموعه‌های خودرو در کشور مقصد جلوگیری کنند و در امریه دوم که به لحاظ مفهومی کاملا با اولی در تضاد است؛ به خودروسازان چینی گفت از صفر تا ۱۰۰ قطعات برقی و الکترونیکی باید در داخل چین طراحی و تولید شود «یالَلعجب؛ مرگ خوب است اما برای همسایه».
خودروسازان چینی حتی از عدم انتقال تکنولوژی و یا دانش‌فنی طراحی و تولید قطعات و مجموعه‌های خودرو به همکاران ایرانی خود پا را فراتر گذاشته و از به‌کارگیری قطعات ایرانی در خودروهای مونتاژی خود ممانعت جدی به‌عمل می‌آورند و با آن مخالفت می‌کنند!در حقیقت تلاش آنها معطوف‌به این امر است که جلو تحول و توسعه صنعت خودرو و قطعه‌سازی ایران گرفته شده تا صددرصد به آنها وابسته باشند غافل از اینکه همکاری باید متقابل باشد و نه یک‌سویه.
ذکر این نکته هم ضروری است که همسایه ما؛ ترکیه با رویکرد به داخلی‌سازی سال گذشته ۴۰میلیارد دلار صادرات خودرو و قطعات آن را داشت که نقش قطعه‌سازان ایرانی فعال در آن کشور بسیار پررنگ بوده است.
فرجام سخن اینکه: مسئولان سیاستگزار صنعتی ایران با در نظر گرفتن حقایقی که متاسفانه در صنعت خودرو و قطعه‌سازی ایران عینیت دارد؛ باید به هوش باشند و چاره‌ای بیاندیشند تا مانع از اجحاف و سلطه بیش‌از این شوند و میدان و فضا را برای مهندسان ایرانی جهت شکوفایی خلاقیت‌ها و استعدادهای آنها باز کنند زیرا صنعت خودرو و قطعه‌سازی از امهات صنایع بوده و موتور محرکه صدها رشته صنعتی دیگر هم هستند و حیف و صدحیف که این صنعت و بازار آن به اینگونه آسان در اختیار بیگانگان قرار گیرد.
زمانی‌که تاریخ صنعت خودرو ایران در این برهه خاص نوشته شود، همه‌چیز برمَلا خواهد شد زیرا:
کار تاریخ است تشخیص سَرَه
با تـمام جـزئیـات از ناسَـرَه
متاسفانه هنوز صنعت خودرو ایران فاقد استراتژی و یا راهبرد است و به‌عنوان حُسن‌ختام این بیت حضرت حافظ را حجت می‌آوریم که فرموده بود:
فـردا که پیشگاه حقـیقت شود پدید
شرمنده رهرویی که عمل بر مجاز کرد
