به گزارش «اخبار خودرو»، عضو شورای سردبیری روزنامه «دنیای خودرو» در این باره نوشت:
۱۳هزار قطعه خودرو در صنعت قطعه سازی شناسایی و برای هر یک شناسه‌ای در نظر گرفته شده که میزان تلورانس (تحمل) ماشین‌آلات ساخت قطعه در آن مشخص شده است.
به‌عنوان مثال؛ عمر ماشین‌آلات ساخت داشبورد ۱۵هزار ساعت است و بعد از سپری‌شدن آن چه فرسوده و چه نو باید تعویض شوند. اما رعایت تلورانس در صنعت قطعه‌سازی مستلزم به‌کارگیری تجهیزات و ماشین‌آلات به‌روز است که متاسفانه در کشور ما به دلیل مشکلات اقتصادی، محدودیت‌های ارزی، دشواری‌ها و پیچیدگی‌های انتقال پول در کشور و همچنین چالش‌های موجود در قطعه‌سازی، با موانعی روبه‌رو است.
بسیاری از ماشین‌آلات موجود در قطعه‌سازی کشور بیش‌از ۴۰سال عمر دارند که این موضوع دوام و کیفیت قطعات را به‌طور قابل ملاحظه‌ای کاهش می‌دهد. فرسودگی ماشین‌آلات قطعه‌سازی همچنین یکی از موانع افزایش عمق داخلی‌سازی قطعات است.
گرچه برخی از خودروهای تولید داخل تا ۹۰ درصد داخلی‌سازی شده‌اند، اما تکنولوژی ساخت آن‌ها مربوط به چند دهه قبل است. بنابراین، تولید خودروهای به‌روز، نیازمند به‌روزرسانی تکنولوژی و ماشین‌آلات قطعه‌سازی است؛ وقتی می‌خواهیم قطعه‌ای را داخلی‌سازی کنیم، باید مشخصات فنی، مواد مورد استفاده، فناوری و امکانات سخت‌افزاری و... آن نیز به کشور منتقل شود و همه این‌ها مستلزم پرداخت هزینه است.
واقعیت این است که داخلی‌سازی همه قطعات با کپی‌برداری و مهندسی معکوس ممکن نیست، به‌ویژه آن‌که برخی ماشین‌آلات خطوط تولید ما از همان روز اولی که خریداری شدند نیز دست دوم بودند و اروپایی‌ها رغبتی برای مصرف بیشتر آن‌ها نداشتند.
در حدود ۳۰ سال اخیر هم ما با ماشین‌آلاتی قطعه تولید کرده‌ایم که اروپایی‌ها ازجمله رنو (در زمان حضورش در ایران) آن‌ها را ناکارآمد می‌دانستند. اما اگر این ماشین‌آلات نوسازی شوند، قیمت نهایی محصول نیز کاهش می‌یابد و به کیفیت خودرو هم افزوده می‌شود. همچنین دخالت نیروی انسانی در این زمینه به حداقل می‌رسد و از میزان خطاهای دستی کاسته می‌شود. این در حالی است که قطعه‌سازان ما این روزها از یک‌سو به دلیل مشکل نقدینگی ناشی از عدم تعدیل قیمت در قراردادهای خود با خودروسازان و همچنین معوق شدن مطالباتشان و از سوی دیگر، به علت عدم به‌موقع تامین ارز و گرفتاری‌های گمرکی و...، در تامین مواد اولیه موردنیاز خود هم با مشکل مواجه هستند.
در چنین شرایطی، نمی‌توان از قطعه‌سازان انتظار هزینه‌کرد در بخش تحقیق و توسعه داشت و دولت باید در این زمینه چاره اندیشی کند. علاوه‌بر این، استفاده از ماشین‌آلات به‌روز مصرف انرژی را هم کاهش می‌دهد و استهلاک ابزار تولید را کمتر می‌کند.
تحقق این مهم، هم نیازمند سرمایه‌گذاری و همکاری فناورانه خارجی‌ها و هم مستلزم تسهیلات دولتی است. اما از آن‌جا که سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی در شرایط تحریم میسر نیست و از دست چینی‌ها هم آبی در این زمینه نمی‌چکد، دولت باید در این زمینه حمایت تمام‌عیاری از بخش خصوصی به عمل بیاورد، تا بلکه بخش خصوصی جلو بیفتد و راهی برای نوسازی ماشین‌آلات قطعه‌سازی کشور بیابد.
