رئیس شورای سیاستگزاری روزنامه «دنیای خودرو» در این باره نوشت:
بیش از یک‌صد سال است که از تولید انبوه خودرو با موتور احتراق داخلی و عرضه آن به بازار می‌گذرد. حدود ۱۵ سال پس از این رویداد، شرکت بنز آلمان نخستین خودرو برقی را تولید و عرضه کرده بود اما به دلیل مشکلاتی که بر سر راه تولید باتری‌های لیتیومی در آن زمان وجود داشت و نیز به دلیل وفور سوخت‌های فسیلی و سهولت دسترسی به آنها، تولید انواع خودرو با موتور درون‌سوز توسعه یافت.
با گذشت یک قرن به دلایل عدیده ازجمله مسائل زیست‌محیطی مجددا تولید خودروهای برقی در دستور کار قرار گرفت و توسعه یافت تا آنجا که امروز همه بر این عقیده‌اند که آینده ازآن خودروهای برقی خواهد بود. در همین راستا کشور ژاپن دستیابی به سوخت هیدروژن را وجهه همت خود قرار داد و به توفیقاتی هم دست یافت زیرا «پس‌سوزی» که از اگزوز این خودروها خارج می‌شود فقط آب است و نه آلاینده مضری به‌نام «مونوکسید کربن».
ایران هم در نیمه راه توسعه جهانی تولید خودرو با موتور درون‌سوز یعنی حدود ۶۰ سال پیش به ایجاد صنعت خودرو روی آورد و در این بازه زمانی طولانی با دلایل زیاد نتوانسته است حداقل در صف خودروسازان جهان قرار گیرد.
سرعت توسعه و پیشرفت خودروهای برقی در حدی است که برخی از کشورهای دارای صنعت خودرو برای توقف خط تولید خودروهای با موتور احتراق داخلی مهلت کوتاهی تعیین کرده‌اند به این معنا که پس از سرآمدن زمان مذکور تولید این خودروها به تاریخ خواهد پیوست و تنها نامی از آنها باقی خواهد ماند!
حال؛ که رویکرد جهانی به تولید خودروهای برقی است و از آنجاکه مسئولان سیاستگزار صنعتی ما برای ورود به این عرصه تاکید دارند باید در گام نخست برنامه‌ای جامع و استراتژی مدونی را تهیه و براساس آن حرکت کنند تا در تولید خودروهای برقی تجربه تلخ خودروهای با موتور درون‌سوز تکرار نشود. باید بدانیم ورود به عرصه جدید سازوکار خاص خود را می‌طلبد زیرا طبیعت آن چنین است.
چرا؟ چون چنین مَرکبی راهوار
طلب می‌نماید بسی سـاز و کار
زِ ایـستگاه شـارژ و پلت‌فرم آن
زِ لیتیوم که کم باشد اندر جهان...
به همین دلیل است که می‌گوییم سیاستگزاری و هدف‌های مندرج در آن نباید شعاری بلکه با واقعیت‌های موجود صنعتی کشور منطبق باشد. هرچند شاهد مثال در این مورد زیاد است ولی ما به ذکر نمونه‌ای اکتفا می‌کنیم؛ همین چهار سال پیش بود که وزیر صمت دولت سیزدهم به‌هنگام اخذ رأی اعتماد از مجلس شورای اسلامی گفته بود: کاری می‌کنیم تا صنعت خودرو ایران در پایان چهار سالِ اول عمر این دولت باعث «افتخار ملی» باشد و تولید سالانه هم به ۳میلیون دستگاه برسد که ۳۰درصد آن صادر شود!! البته ظرفیت تولید سالانه ۳میلیون دستگاه خودرو در کشور وجود دارد اما شرایط تولید به گونه‌ای است که خودروهای ایرانی نمی‌توانند در بازارهای رقابتی حضور موفقی داشته باشند.
فرجام سخن اینکه؛ از گذشته بیاموزیم زیرا گفته‌اند «گذشته چراغ راه آینده است» و برای این صنعت مهم و مادر باید برنامه داشته باشیم و بدانیم که حاصل کارِ «باری به هر جهت و بدون راهبرد» وضعیت اسف‌بار کنونی صنعت خودرو است. اگر از ۶۰ سال گذشته عبرت نگیریم در صورت ورود به مونتاژ یا تولید خودروهای برقی قطعا به «چه کنیم، نکنیم؟» دچار خواهیم شد.
