رئیس شورای سیاستگزاری روزنامه «دنیای خودرو» در این باره نوشت:
صنعت خودرو ایران ۶۰ سال پیش توسط بخش‌خصوصی پا به عرصه وجود گذاشت در این بازه زمانی طولانی نه کشور ما خودروساز شد و نه قادر به تامین نیازهای بازار داخلی است. برای بررسی چرایی سرنوشت این صنعت مهم و اشتغال‌زا با صرف‌نظر کردن از ۱۵ سال حضورش در رژیم گذشته، آن را به دوره ۲۰ و ۲۵ ساله پس از پیروزی انقلاب اسلامی تقسیم می‌کنیم تا بهتر به علل ناکامی آن پی ببریم.
در ۲۰سال نخست پس از تصویب «قانون حفاظت و توسعه صنایع ایران» و بنا به ضرورت انقلاب، این صنعت که توسط بخش خصوصی ایجاد شده بود؛ در اختیار دولت قرار گرفت. سپس با تصویب قانون خودرو و عبور از دوره تعدیل یعنی از سال ۱۳۷۰ تا ۱۳۷۳ برای پیشرفت آن سرمایه‌گذاری‌هایی هرچند اندک به عمل آمد و ایجاد صنعت مهم قطعه‌سازی در همین دوره شکل گرفت.
علاوه‌بر آن واحدهای تحقیق و توسعه مانند مرکز تحقیقات ایران‌خودرو و مرکز تحقیقات و نوآوری صنایع خودرو سایپا و نیز مجموعه‌سازهایی مانند مگاموتور پدید آمدند که برای مدت کوتاهی شاهد افزایش تولید جهت پاسخگویی به نیازهایی بازار داخلی بودیم.
از ویژگی‌های دیگر ۲۰ سال نخستِ این صنعت که متاثر از سیاست‌های کلان کشور بود، این است که صنعت خودرو ما به صورت صنعتی داخلی و حمایت‌شده در آمد و از جهانی شدن و تولید رقابتی فاصله گرفت و از لحاظ کیفیتِ محصول هم فقط استانداردهای داخلی را پاس می‌کرد. در تمام دوره ۲۰سال نخست علی‌رغم مشکلات گوناگون که این صنعت را احاطه کرده بود، مشکلات ضد صنعت مانند: کمبود نقدینگی و یا زیان انباشته و ... وجود نداشت و تراز مالی آن تقریبا مثبت بود.
بذری که دوره نخست ۲۰ ساله پاشیده شده بود؛ در دوره دوم به بار نشست یعنی تبعات فقدان استراتژی مدون و عدم پیروی از معیارهای روز دنیا و نیز سلیقه‌ای عمل کردن مدیران آشکار شد تا به این مرحله رسید.
رهایی از مشکلاتی که امروز صنعت خودرو ایران به آن دچار است یا غیرممکن و یا بسیار سخت و طاقت‌فرسا است مانند: تورم بیش‌از حد نیروی انسانی، افزایش سرسام‌آور هزینه‌های تولید و یا سربار تولید و یا زیان انباشته کلان که همین مورد اخیر از منظر منطق اقتصادی برای توقف فعالیت‌های آن کافی است اما با همه این تفاصیل نباید ناامید بود و باید پرسیده شود چه باید کرد؟
به‌نظر نگارنده نباید ناامید بود و باید اذعان داشت با استفاده از توانمندی‌های صنعتی موجودِ کشور، رقابتی کردن تولید، کاهش هزینه‌ها، اتحاد استراتژیک با یکی از خودروسازان معتبر جهان، داشتن نگرش صادراتی و با بهره‌گیری از مدیریت کارآمد و با تجربه می‌توان بر مشکلات فائق آمد و با عنایت به قدمت و سابقه۶۰ ساله و تجارب ناشی‌از آن مانع فروپاشی و نابودیش شد.
فرجام‌سخن اینکه؛ تدوین و اجرای استراژی جامع و ممانعت از سلیقه‌ای عمل کردن، هرچند سخت و زمان‌بر است ولی برای نجات این صنعت مهم و تعالی آن از الزامات اصلی بوده و اوجَبِ واجبات است. التماس دعا برای اراده صرف فعل خواستن.
