به گزارش اخبار خودرو ،سرانجام شرکت فولکس‌واگن پس از ۱۷ سال دوری از ایران و بازار آن دوباره به کشور ما آمد اگرچه این حضور صرفا از طریق خودروهای آماده(CBU) است و فعلا موضوع قرارداد تولید فولکس‌واگن در ایران از طریق شرکت ماموت‌خودرو هنوز به سرانجام نرسیده اما اصولا حضور یک خودروساز بزرگ مانند فولکس‌واگن که علی‌رغم گرفتاری‌های آنچنانی، همچنان ‌عنوان بزرگ‌ترین خودروساز جهان را یدک می‌کشد، فرصت مناسبی است تا ایران با پیگیری بحث تولید، ضمن استفاده از تجربه‌ها و تکنولوژی‌های پیشرفته آن، اقدام به رفع کاستی‌های موجود کند و گام بلندی در راه خودروساز شدن بردارد. چنانچه فولکس‌واگن بخواهد تنها با برخورداری از ظرفیت و امکانات بازار رو به رشد و پررونق ایران و عرضه فروش محصولات خود به‌صورت CBU یا CKD حضورش را توجیه کنند، مسلما این امر یک همکاری یا معامله برد-برد برای آن و باخت-باخت برای ایران خواهد بود. زیرا محصولات خودرویی مانند سایر تولیدات صنعتی استهلاکی و مصرفی هستند و پس از چند سال نه از تاک نشان خواهد بود و نه از تاک‌نشان و فقط میزان معتنابهی ارز جهت ایجاد اشتغال مولد برای نیروهای کار آلمانی از کشور خارج خواهد شد. شرکت «ماموت» که با امضا و مبادله قراردادی با فولکس‌واگن زمینه بازگشت به ایران را جهت آن فراهم کرد، باید تفکر خودروساز شدن از طراحی تا تولید را مدنظر قرار دهد به‌ویژه آنکه «ماموت» متعلق به بخش خصوصی است، موانع و قیود شرکت‌های دولتی یا شبه‌دولتی را ندارد و به‌آسانی می‌تواند هدف‌های توسعه را ترسیم و به آن‌ها تحقق ببخشد زیرا انگیزه‌های لازم را داراست. صنعت خودروی کشور حدود چهار دهه است که در چنبره مشکلات اساسی و ساختاری مانند تورم نیروی انسانی، ادامه رویکرد به مونتاژ، تعدد بیش از حد شرکت‌های خودروساز و ... گرفتار است که تمام آنها ناشی از نداشتن راهبرد، دولتی یا شبه‌دولتی بودن است. به همین دلیل با بیش از نیم‌قرن سابقه هنوز نتوانسته‌ایم آرزوی بزرگ و ملی خودروساز شدن را تحقق بخشیم. حال که یک شرکت پویا و بزرگ متعلق به بخش خصوصی و دارای انگیزه و رها از موانع و قیود شرکت‌های دولتی و شبه‌دولتی می‌خواهد با امضا و مبادله یک قرارداد، همکاری با بزرگ‌ترین شرکت خودروساز جهان را آغاز کند، باید آن را به فال نیک گرفت و در انتظار تحقق آرزوها وآرمان‌های بزرگ خودروساز شدن به او کمک کرد. چنانچه از این طریق فرصت‌سازی شود و بهره‌گیری‌های بهینه صورت پذیرد، تحقق و دستیابی به آرمان‌های بزرگ امکان‌پذیر است و الا باید بابت فرصت‌سوزی‌ها انگشت حسرت به دهان گزید. فرجام سخن اینکه ایران هم با گذشت نیم‌قرن سرانجام باید خودروساز شود. به امید آن روز.