به گزارش اخبار خودرو ، فلزات خم می‌شدند، برق کروم آن‌ها را می‌پوشاند و آنچه تولید می‌شد با یک بازاریابی خوب به‌عنوان محصولی قدرت‌بخش و ایجاد کننده شأن و منزلت اجتماعی جا می‌افتاد. این روحیه، آمریکای قرن بیستم را شیفته خود کرده بود و صنعت خودرو که جنرال موتورز شاخص آن بود، بهترین نمودار اقتصاد سنتی بود. ورشکستگی آن نیز از ورشکستگی اقتصاد حکایت داشت.

اما امروز خانم مری بارا، مدیرعامل جنرال موتورز باتردید می‌گوید که صنعت خودرو به‌زودی محصولات جدید به‌صرفه تولید خواهد کرد. این محصولات فناوری‌هایی را در خود خواهند داشت که خریداران را جذب کرده و حساسیت‌ها و انتظارات آن‌ها را، قابلیت‌های گوشی‌های هوشمند تلفن همراهشان شکل خواهد داد، مفهوم و محصولی که همین ۱۰سال پیش پدید آمده است.

[caption id="attachment_204553" align="aligncenter" width="512"] Mary Barra[/caption]

استارت برقی جنرال موتورز که جایگزین هندل دستی شد، آخرین نوآوری مهم و بی‌چون‌و‌چرای قرن گذشته در این حوزه بود. این نوآوری در سال ۱۹۱۲ انجام شد. امروز، کادیلاک رانندگی بدون دخالت دست با به‌کارگیری نقشه GPS پیشرفته را در اختیار مشتریانش می‌گذارد. یک دوربین ردیابی چشم در غربیلک فرمان، هشیاری راننده را کنترل می‌کند، و خودرو توجه راننده حواس‌پرت را جلب می‌کند، و در عین حال این همه پیشرفت‌های فنی، آن میزان احساس راحتی را ایجاد نمی‌کند که در آن زمان با اختراع استارت احساس می‌شد.

با این حال، بارا تلاش می‌کند تعادل قابل قبولی میان خواسته‌های مصرف‌کنندگان فعلی و تقاضاهای کاملا متفاوت آینده برقرار کند. یا اگر بخواهیم دقیق‌تر بگوییم، آینده‌ای که دولت‌ها، که به‌هیچ‌وجه به حاکمیت مصرف‌کننده روی خوشی نشان نمی‌دهند، قصد دارند حرف خود را در آن به کرسی بنشانند.

چین اعلام کرده است قصد دارد در زمانی که هنوز نامشخص است، تردد خودروهای مصرف‌کننده سوخت فسیلی را به‌کلی ممنوع کند، بریتانیا و فرانسه نیز چنین تصمیمی دارند. (جالب اینکه خودروهای الکتریکی، عمده برق مصرفی خود را از نیروگاه‌هایی می‌گیرند که سوخت فسیلی مصرف می‌کنند.)

خانم بارا در اواسط ماه سپتامبر (اواخر شهریور) در شانگهای با این تصمیم مخالفت کرد: «من فکر می‌کنم بهترین کار این است که به‌جای وضع قوانین توسط حکومت‌ها، مصرف‌کنندگان تصمیم بگیرند که اتومبیل‌ها چگونه کار کنند.»

اما دولت‌ها دوست دارند که دیکته کنند و شرکت‌ها باید خود را با آن تطبیق بدهند: جنرال موتورز در چین به نسبت آمریکا، خودروهای بیشتری را به‌فروش می‌رساند (این شرکت سال گذشته حدود ۱٫۲‌میلیون دستگاه بیوک فروخت که حدود یک میلیون دستگاه از آن در چین بود، کشوری که چندین دهه قبل از کمونیستی شدن نخبگان بیوک سوار می‌شدند)، و چین بیشتر از مجموع ایالات متحده و ژاپن خودرو تولید می‌کند.

جنرال موتورز قول داده است در ۱۸ ماه آینده دو خودروی الکتریکی جدید و تا سال ۲۰۲۳ در مجموع ۲۰ مدل جدید برقی به بازار بفرستد. یکی از مدیران زیرمجموعه بارا گفته است که جنرال موتورز «به‌سمت پذیرش و افزایش استفاده‌از خودروهای الکتریکی» می‌رود.

بارا آینده‌ای را پیش‌بینی کرده است با «تصادف صفر» (نجات به کمک نرم‌افزار: ۹۴‌درصد از تصادفات به علت خطای انسانی است)، «آلایندگی صفر» (البته صفر از محل لوله اگزوز؛ آلاینده‌های خارج شده از دودکش خانه‌ها در آینده، بسیار بیشتر از آن است که خودروهای تمام الکتریکی ممکن است تولید کنند) و «ازدحام صفر» (با سرویس‌های اشتراکی بیشتر و مالکیت کمتر خودروهای شخصی و اختصاص کمتر زمین‌های شهری به پارکینگ).

خودروسازی فورد نیز آینده‌ای را پیش‌بینی کرده است که کاملا در تسخیر خودروهای الکتریکی، نیمه‌مستقل، بدون راننده و اشتراکی است. دو سال پیش، این شرکت اعلام کرده بود که ۴٫۵‌میلیارد‌دلار در وسایل نقلیه الکتریکی سرمایه‌گذاری می‌کند. اما فورد باید برای تامین هزینه این گمانه‌زنی‌ها (چون با وجود مشوق‌های مالیاتی برای خرید آنچه دولت ترجیح می‌دهد، سهم خودروهای برقی ۱‌درصد از فروش خودروهای آمریکایی است)، هفت میلیارد دلار از فروش خودروهایی را کنار بگذارد که تقاضا برای آن وجود دارد، یعنی شاسی‌بلندها و وانت‌ها (پیک‌آپ سری F از سال ۱۹۸۲ پرفروش‌ترین خودروی آمریکا بوده است.)

صنعت خودرو بین گذشته‌ای پرزرق‌وبرق و آینده‌ای مبهم در حرکت است. آینده‌ای مبهم به‌اندازه همان زمان که هنری فورد گفته بود نمی‌داند آیا می‌توانند برای مشتریان آنچه «اسب سریع‌تر» می‌خواندند را، تامین کند یا نه یا به‌اندازه همان زمانی که شرکت فورد، خودرویی را به نام پسر هنری فورد، ادسل نامید.

عشق عجیب فرهنگ آمریکا به خودرو، سرد شده است (درصد افراد فارغ‌التحصیل کلاس ۱۲ دارای گواهینامه رانندگی از ۸۸‌درصد سال ۱۹۷۸ به ۷۳‌درصد کاهش یافته است)، سدان گونه‌ای درمعرض خطر انقراض است و شرکت‌های خودروسازی برای آینده‌ای آماده می‌شوند که معیار مهم آن تعداد وسایل‌نقلیه فروخته شده به مصرف‌کنندگان نیست، بلکه مسافتی است که مصرف‌کنندگان می‌پیمایند.

مری بارا ۵۵ ساله که پدرش ۳۹ سال در بخش ریخته‌گری پونتیاک کار کرده است، زمانی را به‌یاد می‌آورد که نمایندگی‌های مجاز فروش خودرو، پنجره‌های نمایشگاه خود را با کاغذ می‌پوشاندند تا مشتری‌ها در هیجان اولین مرتبه تماشای مدل‌های جدید باشند.

او نوع پیچیده‌تری از هیجان را برای خودروهای هوشمند پیش‌بینی می‌کند. این خودروها برای مشتریانی طراحی شده‌اند که در سال ۲۰۰۶ نمی‌دانستند خیلی زود قادر نخواهند بود بدون تلفن‌های هوشمندی که در سال ۲۰۰۶ حتی تصوری از آن‌ها نداشتند، زندگی کنند.

نویسنده: جورج ف. ویل منبع: واشنگتن پست