در هیاهوی جست‌وجو برای کارآمدترین شیوه‌ حمل‌ونقل، اغلب فراموش می‌شود که کارآمدی حمل‌ونقل در نقطه صفر به حداکثر می‌رسد. به عبارت دیگر بهترین کاری که می‌شود انجام داد این است که رفت و آمدها را غیرضروری کرد. همچنین فراموش می‌شود که محدودیت‌ها و دشواری‌های موجود در حمل و نقل در گذشته به طرح شدن ایده‌ ارتباط از راه دور (تله‌کامیونیتینگ) انجامید.

به گزارش اخبار خودرو  ، ایده دورکاری نخستین بار در دهه 1970 توسط جک نیلز یکی از مهندسان ناسا و همزمان با تصویب قانون هوای پاک در ایالات‌متحده و همچنین در واکنش به بحران نفتی اوپک مطرح شد. نکته قابل توجه این‌جاست که این ایده پیش از در اختیار قرار گرفتن اینترنت به شکل امروزی آن مطرح شده بود و به‌نظر می‌رسد حالا با وجود اینترنت شرایط برای تحقق ایده نیلز هرچه بیشتر فراهم شده است. 

فواید دورکاری

در فواید و برتری کار از راه دور به عنوان راه‌حلی برای معضل ترافیک هیچ شکی نیست: بدون هزینه برای زیرساخت‌های عمومی، بدون بررسی‌های طولانی مدت برای فناوری‌های تازه و بدون اتلاف زمان برای توسعه و ساخت محصولات جدید، اجتماعات می‌توانند شاهد کاهش فوری هزینه‌ها، کاهش آلودگی و افزایش بهره‌وری باشند.

دور کاری می‌تواند به‌عنوان تنها راه‌حل برای افزایش آزادی فردی مطرح شود و در عین حال مصرف و هزینه‌های فردی را نیز کاهش دهد و به حداقل برساند. این چیزی است که موضوع یک بحث پیچیده را به میان می‌کشد: در دنیای حمل‌ونقل، مصرف به عنوان یک فرض اساسی مطرح می‌شود. فناوری خودران حمل و نقل روزانه را به عنوان یکی از اصول اساسی خود پذیرفته است، در حالی‌که وعده خودروهای خودران اساسا بر روش‌هایی ناکارآمد مبتنی است که با دور کاری به طور کلی برطرف می‌شوند. 

اگر در بزرگراه‌های شهری هزاران هزار خودرو در فاصله‌ای چند سانتی‌متری از هم نایستند، دیگر نیازی به بهینه‌سازی حمل‌ونقل از طریق فناوری خودران نخواهد بود. به عبارت دیگر اگر کل سفرهای خودرویی ما به گشت و گذار در طبیعت یا رویدادهای غیرمترقبه محدود شود، آن‌گاه مساله رانندگی خودران به کلی به چیزی بی‌اهمیت برای عموم مردم بدل می‌شود.

در جهانی که به سمت ارتباط از راه دور و دورکاری برود، قطارهای سریع‌السیر، خودروها و سامانه‌های اتوبوس‌های تندرو از جایگاهی متزلزل‌تر برخوردار خواهند بود. زیرا حمل‌ونقل عمومی اساسا بر انتقال دادن توده‌های انبوه مسافران متمرکز است و به این احتیاج دارد که از یک نقطه پرازدحام به نقطه‌ای دیگر سفر کند، آن هم ترجیحا در ساعاتی مشخص که طبق برنامه‌ریزی از قبل تعیین شده است.

دورکاری تاثیری منفی بر تمام این متغیرها می‌گذارد و با از بین رفتن ازدحام جمعیت، مفهومی مثل ساعات شلوغی و ترافیک به طور کلی برطرف خواهد شد. به این ترتیب سرمایه‌گذاری برای ارائه خدمات حمل و نقل به جمعیتی اندک که برنامه مشخصی برای تردد در شهر ندارند، چیزی اضافی و زائد به نظر می‌رسد. 

  تاثیر بر جوامع

در برابر ایده دورکاری و ارتباط از راه دور، حتی برخی از ملایم‌ترین و محافظه‌کارانه‌ترین پیشنهادهای مربوط به تغییر در ساختار حمل و نقل بیهوده و غیرقابل توجیه به نظر می‌رسند. هزینه‌های ازدحام (مانند طرح ترافیک) به عنوان عاملی در کاهش ترافیک ناخواسته شناخته می‌شوند. اما بالاخره برای کاربردی بودن برخی برنامه‌ها، میزان مشخصی از ترافیک لازم است.

خارج کردن تعداد قابل ملاحظه‌ای از شهروندان از سطح جاده‌ها و ساکن کردن آن‌ها در دفاتر خانگی وضعیتی را به وجود خواهد آورد که در آن هزینه‌ها برای کسانی که همچنان به تردد در جاده‌ها می‌پردازند، بسیار زیاد خواهد شد، زیرا آن‌ها باید به عنوان تنها استفاده‌کنندگان، تمام بهای زیر ساخت‌ها را بپردازند، مگر آن‌که همه شهروندان ملزم به پرداخت این هزینه‌ها شوند.

اگرچه وابستگی به مسیرها از ابتدای تاریخ حمل‌ونقل زیرساخت‌های جاده‌ای و ریلی را گرفتار خود کرده، عدم استقبال و فراگیر نشدن دورکاری اگر یک درس برای ما داشته باشد، این است که تاکنون افراد ترجیح داده‌اند محدودیت‌های حمل و نقلی را به جان بخرند اما با رویه‌ای قابل پیش‌بینی سروکار داشته باشند. شاید در آینده‌ای نه چندان دور و توسعه بیشتر فناوری‌های ارتباطی شاهد روی آوردن بیشتر به دورکاری و البته کمرنگ شدن اهمیت حمل و نقل در سطح شهرها باشیم.