به گزارش «اخبار خودرو»،چراغ‌های خطر جزو قطعات با اهمیت خودرو به حساب می‌آید. بر این اساس، لزوم رعایت استانداردها در تولید این قطعه با اهمیت و همچنین بهره‌گیری از مواد با کیفیت در ساخت آن بسیار احساس می‌شود. استاندارد اصلی برای تولید چراغ‌های خطر، استفاده از ماده پلی متیل متاکریلات یا همان PMMA است. ظاهرا در تولید این چراغ‌ها در برخی شرکت‌ها از این ماده استفاده نمی‌شود و به‌جای آن از کریستال استفاده می‌شود. در همین زمینه، یک کارشناس تولید چراغ به روزنامه «دنیای خودرو» می‌گوید: «PMMA ماده استاندارد برای تولید چراغ‌های خطر عقب است. هرچند در کشور عمدتا از این ماده استفاده می‌شود، اما برخی‌ شرکت‌ها از پلی‌کربنات استفاده می‌کنند.» به نظر می‌رسد برخی شرکت‌ها به‌منظور دور زدن بحث تست دوام و به‌نوعی گریز از افزایش کیفیت محصولات خود از کریستال در تولید چراغ‌های خطر استفاده می‌کنند. 
این تولیدکننده چراغ خودرو درخصوص استفاده از کریستال اظهار می‌کند:‌ «درصورتی‌که از پلی‌کربنات استفاده شود، مشکلات تکنیکی برای تولید آن ایجاد می‌شود. هرچند برخی چراغ‌ها از ابتدا با پلی‌کربنات طراحی می‌شوند. اما برخی شرکت‌ها از کریستال استفاده می‌کنند. چرا که مشکلات تولیدی ندارد و دمای ذوب‌ این دو تقریبا یکسان است. اما استفاده از این ماده به مرور زمان سبب زرد شدن، کدر شدن و به‌طور کلی سبب تغییر رنگ چراغ می‌شود. با این‌حال، به دلیل این‌که می‌تواند تست دوام را پاس کند متاسفانه از این ماده استفاده می‌شود.» این موضوعی است که سبب ایجاد خطر برای خودروهای عقبی می‌شود. چرا که در صورت استفاده از این مواد در تولید چراغ‌های خطر عقب، به مرور رنگ این چراغ‌ها از بین می‌رود و با ترمز گرفتن خودرو جلویی، نور بسیار شدیدی به چشم راننده خودرو پشتی وارد می‌شود.
این چراغ‌ساز با بیان این‌که در مدت کوتاهی شاید 4 تا 6 ماه چراغ کیفیت خود را از دست می‌دهد، می‌گوید: «در این شرایط، چاره‌ای برای راننده جز تعویض کامل چراغ وجود ندارد. یعنی باید مجموعه چراغ خارج و چراغ جدیدی جایگزین شود.» این تولیدکننده چراغ خودرو درخصوص چرایی ورود این چراغ‌های بی‌کیفیت به خطوط خودروسازان می‌گوید: «گاهی سفارش‌دهنده برای تامین چراغ خطر عقب یک خودرو 5 سورس انتخاب می‌کند و این تعدد سورس باعث می‌شود تا نتواند همه آن‌ها را کنترل کند. یعنی هر یک از 5 سورس قالب جداگانه می‌سازند که می‌شود 5 قالب و همه هم با خودروساز قرارداد دارند. اما عملا 2 سورس برای خطوط چراغ تامین می‌کند.» وی می‌افزاید: «متاسفانه خودروساز 5 سورس برای قطعه‌ای ایجاد می‌کند که حتی تیراژ مناسبی ندارد. ضمن این‌که قیمت مناسبی هم برای چراغ‌ها پرداخت نمی‌کند.»
وی با تاکید بر این‌که مشکل اصلی بحث بر سر قیمت پرداختی از سوی خودروساز است، می‌گوید: «وقتی بحث بر سر قیمت می‌شود، ابتدا با کسانی قرارداد بسته می‌شود که شاید در سال تنها 2هزار قطعه تولید می‌کنند، آن‌هم فقط برای فعال‌ماندن قرارداد است. یعنی شرکت تولیدکننده حتی با ضرر این 2هزار قطعه‌ را تولید می‌کند، فقط برای اینکه نامش در بین تامین‌کنندگان اصلی خطوط قرار بگیرد. 
در عوض آن تولیدکننده که با هر بهانه‌ای ازجمله نبود مواد اولیه و... به خودروساز قطعه نمی‌دهد، با قالبی که در اختیار دارد جنس ضعیف وارد بازار می‌کند.» این تولیدکننده تاکید می‌کند: «این روش متاسفانه وجود دارد و برخی از شرکت‌ها با ارقام پایین خود را سورس و تامین‌کننده اصلی نشان می‌دهند، اما به هر بهانه‌ای قطعه‌ را به خودروساز نمی‌دهند. این رویه باعث فشار روی تامین‌کنندگان دیگر خودروسازان می‌شود. یعنی شرکت‌هایی مثل ما که تامین‌کننده خطوط خودروسازان هستیم و باید به هر شکلی که شده قطعات را به خودروساز برسانیم و در نتیجه از بازار لوازم یدکی جا می‌مانیم.»