به گزارش «اخبار خودرو»،جالب است بدانید در محدوده یک‌میلیارد تا دو میلیارد تومان در بازار فعلی، شما می‌توانید سه‌مدل شاسی‌بلند از برند میتسوبیشی را خریداری کنید. مدل ASX، اوتلندر و پاجرو رایج‌ترین شاسی‌بلندهای برند ژاپنی میتسوبیشی در بازار فعلی ایران بوده که هرکدام از آن‌ها به‌کلاس خودرویی و بازه زمانی متفاوتی تعلق دارد. اگر مدل ASX را که درحالت کلی کمی ارزان‌تر از دو گزینه دیگر است کنار بگذاریم، درنهایت به‌مدلی می‌رسیم که از نظر قیمتی کاملا رقیب هم به‌حساب می‌آیند. میتشوبیشی اوتلندر مدل 2017 کارکرده در برابر میتسوبیشی پاجرو سه‌درِ مدل 2010 کارکرده که هر دو را می‌توان در محدوده قیمتی یک‌میلیارد و 500 میلیون‌تومان خریداری کرد. با وجود این‌که پاجرو از نظر ابعاد یک سر و گردن بالاتر از اوتلندر قرار می‌گیرد اما نسخه سه‌درِ آن به‌دلیل طول بسیار کمی که نسبت به‌نسخه معمولی دارد، بسیار کوچک‌تر به‌نظر می‌رسد. هر چه باشد در این نوشتار ما تنها با قیمت این دو میتسوبیشی سر و کار داریم. دو شاسی‌بلندی که اکنون با هفت سال اختلاف سن، هر دو در بازار دست‌دوم‌ها به‌فروش می‌رسند. درادامه قصد داریم ضمن معرفی هر دو خودرو به‌مقایسه آن‌ها بپردازیم.

شاسی‌بلند واقعی و رام‌شده

اگر بخواهیم این دو شاسی‌بلند ژاپنی را با هم مقایسه کنیم باید گفت پاجرو به‌مراتب شاسی‌بلندتر از اوتلندر به‌حساب می‌آید. دراصل اوتلندر شاسی‌بلند شهری یا همان کراس‌اوور به‌حساب می‌آید و پاجرو یک شاسی‌بلند اصیل با قابلیت پیمایش مسیرهای آفرود است. پاجرو از نظر تاریخچه دو برابر اوتلندر تجربه داشته و حضور آن در خط‌تولید محصولات میتسوبیشی به‌سال 1981 بازمی‌گردد. در آن سال برای نخستین‌بار پاجرو در کلاس شاسی‌بلندهای متوسط تولید و در دو نسخه سه‌در و پنج در به‌بازارهای جهانی عرضه شد.

پس از آن در سال‌های 1991 و 1999 نسل‌های دوم و سوم از این شاسی‌بلند تولید شدند. تا نسل سوم هر نسلی که می‌آمد طول عمر کمتری نسبت به‌نسل پیشین داشت و رفته‌رفته به‌استاندارد نانوشته طول عمر هفت‌ساله هر نسل نزدیک می‌شد. تا این‌که در سال 2006 نسل چهارم از این خودرو وارد خط‌تولید شد که دیگر قصد بازنشسته شدن نداشت. درکمال تعجب نسل چهارم از پاجرو به‌مدت 15 سال و با کمترین تغییرات در طول این سال‌ها تولید شد. در سال جاری میلادی بالاخره شاهد پایان تولید پاجرو چهارم بودیم و تاکنون خبری از نسل پنجم برای این خودرو نبوده و باید گفت درحال حاضر پرونده 40 ساله این مدل میتسوبیشی بسته شده است. بازه زمانی 1988 تا 1997 را باید اوج دوران پاجرو دانست.

در آن دهه، هرساله بیش از 100 هزار دستگاه از پاجرو تولید و عرضه می‌شد. همچنین بهترین سال پاجرو از نظر میزان تولید سال 1992 بود که 174 هزار و 708 دستگاه از نسل دوم آن تولید شد. در آن سوی میدان اوتلندر یک شاسی‌بلند کاملا قرن بیست‌ویکی بوده و کمپانی میتسوبیشی آن را برای نخستین‌بار از سال 2001 وارد خط‌تولید کرده است.

نسل اول این شاسی‌بلند که با نام Airtrek نیز شناخته می‌شود طراحی چندان جالبی نداشت و درمقایسه با دیگر شاسی‌بلندهای میتسوبیشی در آن زمان بیش‌تر شبیه یک شاسی‌بلند شهری و رام‌شده بود. پس از آن در سال 2006 نسل دوم و درسال 2012 نسل سوم از اوتلندر معرفی و روانه بازار شد. امسال نیز شاهد رونمایی از نسل چهارم این شاسی‌بلند شهری بودیم که قرار است به‌عنوان محصول 2022 روانه بازار جهانی شود. پاجرو در دوران آزاد بودن واردات خودروهای بالای 2500 سی‌سی نماینده شاسی‌بلندهای میتسوبیشی در ایران به‌حساب می‌آمد و درحال حاضر اوتلندر به‌عنوان یک کراس‌اوور در دوران پس از ممنوعیت واردات خودروهای بالای 2500 سی‌سی توسط میتسوبیشی درکشور عرضه شد. پاجرو مورد نظر ما متعلق به‌نسل چهارم بوده و هر دو نسخه سه‌در و پنج درِ آن در کشور موجود است. همچنین اوتلندر نیز درنسل سوم در ایران عرضه شد که شامل مدل‌های قبل و بعد از فیس‌لیفت می‌شود.

اوتلندر و پاجرو؛ هر دو زیبا

بدون شک پاجرو دارای ظاهری با ابهت بوده و به‌عنوان یک شاسی‌بلند مردانه چهره‌ای زیبا و جذاب دارد. با وجود این‌که طراحی این خودرو به‌سال 2006 بازمی‌گردد، اما با گذشت این همه سال همچنان به‌عنوان یک شاسی‌بلند زیبا و جذاب می‌توان از آن یاد کرد. میتسوبیشی در طول این 15 سال چند فیس‌لیفت از پاجرو را ارائه داده که درحالت کلی از نظر بصری تفاوتی با هم ندارند. اما طرح اولیه این خودرو به‌قدری بی‌نقص بوده که همچنان بعد از 15 سال می‌توان گفت هنوز هم زیباست. در بخش کابین نیز معمولا مشتریان این نوع خودروها به‌دنبال داشبورد پرزرق و برق نیستند و میتسوبیشی نیز یک طراحی کامل مناسب با سلیقه این‌گونه افراد را درون پاجرو ارائه داده که امروزه به‌شدت قدیمی شده است. اوتلندر مورد نظر هم متعلق به‌نمونه بعد از فیس‌لیفت بوده که زیباتر از طراحی اولیه این خودرو است. این طراحی شش سال پیش توسط میتسوبیشی به‌نمایش در آمده و بعید به‌نظر می‌رسد بعد از 9 سال همچنان به‌زیبایی امروز پاجرو باشد. البته درون کابین شرایط کاملا به‌نفع اوتلندر بوده و با وجود این‌که طراحی خاصی ندارد، اما کاملا مشخص است که جدیدتر از پاجرو بوده و حس بهتری را به‌سرنشینان القا می‌کند.

اوتلندر با آپشن‌های جدیدتر

درون کابین پاجرو خبری از آپشن زیاد و امروزی نبوده و تنها می‌توانید از آپشن‌هایی همچون کیسه‌هوای سرنشینان جلو، پرده‌ای مجموعا هشت کیسه‌هوا، کروزکنترل، سنسور باران، سنسور دنده‌عقب، سیستم ورود بدون کلید، روشن شدن خودرو بدون کلید و ... بهره‌مند شوید. البته کاملا طبیعی است که یک خودرو ژاپنی متعلق به‌بیش از یک دهه پیش انتظارات امروزی مشتریان را از نظر آپشن برآورده نکند. اما اگر امکانات رفاهی خودرو برای شما بسیار مهم بوده و جزو اولویت‌های اول انتخاب خودرو است، پیشنهاد می‌کنیم بیش‌تر روی اوتلندر متمرکز شوید. اوتلندر از سطح امکانات مطلوبی بهره می‌برد که نسبت به‌پاجرو به‌مراتب بهتر است. این میتسوبیشی نسبتا جدید دارای امکاناتی همچون نمایشگر هفت‌اینچی لمسی به‌همراه دوربین دنده‌عقب، سیستم صوتی حرفه‌ای 710 واتی Rockforod Fosgate با 9 بلندگو (چهار عدد باند، چهار عدد تویتر و ساب‌ووفر)، هفت عدد ایربگ، دارای پورت USB، کارت MicroSD، مجهز به‌سیستم کروزکنترل، سیستم ورود و خروج بدون سوئیچ، استارت خودرو دکمه‌ای، شوینده چراغ‌ها روی سپر جلو، دیلایت، فرمان با روکش چرمی و کنترل‌های سیستم صوتی روی آن، سنسور پارک روی سپر عقب، سانروف سه‌حالته، تریم داخلی طرح چوب، صندلی‌های تمام‌چرم به‌همراه تنظیم الکتریکی صندلی راننده در چهار جهت، گرم‌کن صندلی‌های جلو، صندلی تاشو عقب با قابلیت تفکیک 60:40 مجهز به‌کنسول عقب، سیستم ایزوفیکس، پدال شیفترهای تعویض دنده از پشت فرمان، سیستم ایرکاندیشن دوگانه با قابلیت تنظیم متفاوت دما برای راننده و سرنشین، دارای سیستم اتصال تلفن‌همراه از طریق هندزفری، بلوتوث و قابلیت کنترل آن روی فرمان، درِ برقی صندوق‌عقب و ... است.

4 سیلندر یا 6 سیلندر؟

همان‌طور که گفته شد پاجرو متعلق به‌عصر قبل از ممنوعیت واردات خودروهای بالای 2500 سی‌سی بوده و مانند بسیاری دیگر از شاسی‌بلندهای آن زمان دارای یک موتور بزرگ شش سیلندر 3.8 لیتری است. موتوری که دو سیلندر و 1.2 لیتر حجم موتور بیش‌تر نسبت به‌اوتلندر دارد. پاجرو به‌لطف موتور بزرگ‌تر، 80 اسب‌بخار قوی‌تر از اوتلندر بوده و نزدیک به 100 نیوتون‌متر گشتاور بیش‌تر نسبت به‌آن تولید می‌کند. موتور بزرگ‌تر و قوی‌تر در کنار سیستم دو دیفرانسیل و گیربکس پنج‌سرعته اتوماتیک که به‌مراتب بهتر از گیربکس CVT اوتلندر است، سبب شده است پاجرو تبدیل به‌یک شاسی‌بلند واقعی شود که ضمن پیمایش مسیرهای آنرود و شهری، قابلیت رانندگی در مسیرهای ناهموار و آفرود را نیز داشته باشد. تا اینجای کار همه‌چیز به‌نفع پاجرو بود. اما مصرف سوخت بسیار بالای آن یکی از اصلی‌ترین نقاط ضعفش به‌حساب می‌آید. علاوه‌بر این کارکرد 11 ساله آن را نیز نباید فراموش کنیم. شاید تنها برتری اوتلندر دربخش فنی نسبت به‌برادر بزرگ‌ترش را مصرف سوخت کمتر و کارکرد پایین‌تر آن بتوان دانست. خودرویی که هفت‌سال جوان‌تر از پاجرو بوده و با مصرف سوخت زیر 10 لیتر با این‌که خودرو کم‌مصرفی به‌حساب نمی‌آید، اما به‌مراتب کم‌تر از رقیب همخون خود می‌سوزاند. درنهایت اگر انتخاب شما اوتلندر است، بهتر است هرگز به‌فکر آفرود با آن نباشید؛ چراکه این خودرو شاید درظاهر قد و قواره‌ای همچون شاسی‌بلندها داشته باشد، اما بیش‌تر درمسیرهای آفرود و جاده‌ای می‌تواند همسفر خوبی برایتان باشد.