می‌گویند «گذشته چراغ راه آینده است»؛ از حدود۶۰سال پیش که صنعت خودرو در ایران آغاز به‌کار کرد، مثلا نیندیشیده‌ایم که چرا در این بازه زمانی طولانی خودروساز نشده و در مرحله مونتاژ مانده‌ایم؟ و در مواردی هم عنوان بزرگ‌ترین وارد کننده سی‌کی‌دی (CKD) در جهان را به خود اختصاص دادیم!
می‌دانیم که پرونده تولید خودرو با موتورهای احتراق داخلی در جهان پس از یک صد سال به تدریج بسته می‌شود و به‌جای آن شاهد تولید و عرضه انبوه خودروهای برقی هستیم. در این راه حتی بعضی کشورها سال۲۰۳۰ را به‌عنوان آخرین سال تولید خودرو با موتورهای درون‌سوز اعلام کردند اما در ایران همچنان سرنا از سر گشادش دمیده می‌شود.
زمانی بود که سوخت‌های فسیلی به دلیل کاربرد و مصرف آن در جهان به صورت یک کالای استراتژیک در آمده بود اما به‌تدریج و تحت‌تاثیر الزاماتی مانند مسائل زیست‌محیطی و تغیرات اقلیمی و مهم‌تر از آنها تولید و عرضه انبوه خودروهای برقی، جای خود را به باتری‌های مولد برق داده‌اند و این باتری‌ها هستند که به صورت یک کالای استراتژیک درآمده‌اند و روزبه‌روز بر اهمیت آنها افزوده می‌شود.
در همین راستا شرکت خودروسازی تویوتا با اینکه هنوز خود به تولید انبوه خودروهای برقی اقدام نکرده است اما برای توسعه انواع باتری ۱۳میلیاردو۵۰۰ میلیون دلار سرمایه‌گزاری کرد و طرح استفاده از انرژی هیدروژن را نیز در دست اقدام دارد.
آمار تولید و عرضه خودروهای برقی در جهان همچنان روند صعودی داشته و تا سال۲۰۲۸ قرار است فقط در چین سالانه ۸میلیون دستگاه انواع خودرو برقی و تقریبا معادل آن هم در اروپا تولید شود.
آمریکا نیز تولید میلیونی خود را هر سال افزایش می‌دهد ولی ما در ایران فقط خبر رویکرد به خودروهای برقی را با بوق و کرنا اعلام کردیم و پیوسته آن را تکرار می‌کنیم!
در این رویکرد تنها اقدام عملی که صورت گرفت صدور مجوزهای واردات انواع خودروهای برقی است در حالی‌که نه نیروهای شاغل در بخش خدمات پس از فروش را آموزش داده‌ایم و نه واردکنندگان از نحوه بازیافت باتری‌های مولد برق که بسیار هم خطرناک هستند چیزی می‌دانند و نه تمهیداتی مانند احداث ایستگاه‌های شارژ را در تهران، مراکز استان‌ها و سایر شهرستان‌ها به عمل آوردیم!!
این در حالی است که در آمریکا به ازای هر ۲۰ دستگاه خودرو برقی یک ایستگاه شارژ عمومی وجود دارد و این رقم در اروپا به ۳۰دستگاه خودرو می‌رسد، ضمنا طبق استاندارد جهانی دبلیوال‌تی‌پی (WLTP) ایستگاه‌های شارژ خودروهای برقی عمومی نباید بیش‌از۵۰۰متر از یکدیگر فاصله داشته باشند.
در ایران مسئولان مربوطه نسبت‌به این اطلاعات بیگانه‌اند و فقط مجوز واردات صادر می‌کنند. این مسئولان باید اعلام کنند کدامیک از دریافت‌کنندگان مجوز واردات خودروهای برقی از استانداردهای جهانی آگاهی دارند؟
بیاییم با آموختن از تجربیات ۶۰ سال گذشته در رویکرد به خودروهای برقی اشتباهات را به حداقل برسانیم و حتی هدف‌های متعالی این بخش را برای خود و کشورمان قابل‌تحقق نماییم.
تنها چیزی که در این زمینه لازم است وجود اراده برای صرف فعل خواستن است و لاغیر و بدانیم که:
«هرکه ناموخت از گذشت روزگار
هم نیـاموزد زِ هیـچ آموزگــار»
