به گزارش «اخبار خودرو»،بازیافت پلاستیک‌های دورریختنی وابستگی زیادی به درصد پلیمر استفاده‌شده در ساختار این مواد دارد. به طور عادی بازیافت پلاستیک با دو روش ترموپلاستیک و ترموست انجام می‌شود که هر دو بهره‌وری بالایی ندارند. بازیافت پلاستیک، با هدف تولید گرانول از مواد بازیافتی و ایجاد ارزش افزوده با تولید محصولات پلاستیکی مختلف انجام می‌شود. معمولا، اکثر پلاستیک‌ها قابلیت بازیافت دارند، به جز تعداد اندکی از پلاستیک‌ها که با عنوان ترموست شناخته می‌شوند. اما در این میان گروه پاورهاوس انرژی بررسی‌هایی را انجام داده است که براساس آنها تنها ۱۰درصد از پلاستیک در جهان بازیافت می‌شود. حال این مجموعه قصد دارد باقیمانده پلاستیک‌های بازیافتی را به هیدروژن تمیز تبدیل کند تا به‌عنوان سوخت خودرو مورداستفاده قرار بگیرد. افزایش سطح دی‌اکسیدکربن ممکن است بزرگ‌ترین تهدید برای حیات زمین باشد، اما به‌هیچ‌وجه تنها مشکل زیست‌محیطی نیست که سیاره زمین با آن مواجه است. به گزارش اتوکار، زباله‌های پلاستیکی دائما در صدر اخبار هستند و بسیاری استدلال می‌کنند که به‌جای ریختن آن‌ها در محل‌های دفن زباله، چرا آن‌ها را به صورت سوخت هیدروژن تمیز بازیافت نکنیم؟ هیدروژن تولیدشده از زباله‌ها آنقدر خالص است که بتوان از آن برای تامین انرژی حمل‌ونقل جاده‌ای از جمله خودروها استفاده کرد. بر اساس گزارش هیدروژن‌اتوپیااینترنشنال (HUI)، سالانه ۳۶۸ میلیون تن پلاستیک تولید می‌شود. مقدار نسبتا کمی از آن به روشی مسئولانه بازیافت یا دفع می‌شود. البته انتظار می‌رود تولید پلاستیک تا سال ۲۰۳۰ دو برابر و تا سال ۲۰۵۰ پنج‌برابر افزایش یابد. زیرمجموعه بریتانیایی گروه‌بین‌المللی پاورهاوس انرژی (Powerhouse Energy Group International) با فناوری نسل ماژولار توزیع‌شده (DMG) در این زمینه فعالیت می‌کند. هیدروژن اتوپیااینترنشنال فناوری DMG برای استفاده انحصاری در مجارستان، لهستان و یونان و استفاده غیرانحصاری در بقیه جهان مجوز داده است. پاورهاوس می‌گوید درجایی‌که پلاستیک می‌تواند بازیافت شود، باید چنین کاری را انجام داد؛ اما بازیافت پلاستیک‌های آلوده می‌تواند دشوار و پرهزینه باشد و برای تعداد دفعات انجام آن محدودیت‌هایی وجود دارد. فناوری DMG یک فرآیند تبدیل حرارتی است که مواد زائد را با قرار دادن در معرض گرمای شدید، اما نه در حضور اکسیژن (تیرولیز) به گاز تبدیل می‌کند. در این مورد، زباله‌های پلاستیکی مخلوط و خردشده (اما نه لزوما زباله‌های تمیز) به محفظه‌ای که تا حدود ۱۰۰۰درجه سانتی‌گراد حرارت دارد، اضافه و فورا ذوب و به «گاز» تبدیل می‌شوند. در مرحله‌ بعد عوامل اکسیدکننده اضافه می‌شوند درپی این واکنش شیمیایی، گاز مصنوعی یا سین‌گاز (syngas) را تولید می‌کند که حاوی مقداری مونوکسیدکربن و دی‌اکسیدکربن، متان (گاز طبیعی) و هیدروژن است. هنگامی که محفظه دمای بالا با استفاده از گاز طبیعی راه‌اندازی شد، مقدار کمی از گاز مصنوعی تولیدشده برای تغذیه‌ آن استفاده می‌شود. سین‌گاز را می‌توان در موتورهای گازسوز استفاده کرد و به این شکل از ۲۵ تن پلاستیک خردشده برای تولید ۲/۸ مگاوات ساعت برق استفاده می‌شود. البته اولویت جداسازی هیدروژن از آن ازطریق فرآیند دیگری است. در حالت خام، هیدروژن حاوی ناخالصی‌هایی مانند قطران است، به‌عنوان‌مثال از آن در پیل‌های سوختی استفاده نمی‌شود. در مرحله‌ آخر هیدروژن را تمیز می‌کند و محصول نهایی ۹۹/۹۹۹ درصد خالص است. محصولات جانبی ازجمله مقدار کمی خاکستر بی‌اثر (معادل ۵ تا ۱۰درصد مواد اولیه) و خمیر غنی از هیدروکربن هم وجود دارد که می‌تواند توسط پالایشگاه‌ها استفاده شود. هیدروژن اتوپیااینترنشنال درحال برنامه‌ریزی یک کارخانه پرچم‌دار در کنین (Konin) لهستان است و انتظار می‌رود تا پایان سال جاری میلادی، مجوز شروع کار توسط مقامات این کشور صادر شود. واحدهای تولیدی HUI قادر به تولید ۲/۷ تن هیدروژن خالص و با کیفیت سوخت جاده‌ای از ۴۰ تن زباله پلاستیکی خواهند بود. تنها ۱/۵ هکتار برای یک کارخانه (تقریبا به اندازه ۱/۵ برابر زمین راگبی) موردنیاز است. این شرکت می‌گوید واحدهای تولیدی به‌راحتی می‌توانند به کارخانه‌های دفع زباله موجود متصل شوند.