عضو هیات تحریریه روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت:
موضوع داخلی‌سازی و تولید قطعاتی که در کشور صرفه اقتصادی داشته باشد از اهمیت بسزایی برخوردار است. شکی نیست داخلی‌سازی خودروهای پرتیراژ داخلی سبب توسعه صنعت خودرو و قطعه می‌شود و اشتغال بسیار بالایی به همراه خواهد داشت. حتی اگر شرایط کشور عادی بود و تحریم‌ها وجود نداشتند، تولید قطعات خودروهای روز دنیا می‌توانست به لحاظ اقتصادی اهمیت بسیار بالاتری پیدا کند و تولیدکننده ایرانی به شبکه تامین خودروسازان بزرگ دنیا راه پیدا کند. این مساله ضمن ارزآوری و رشد صادرات کشور، سبب توسعه بیش‌از پیش قطعه‌سازی و درنهایت کمک به رشد صنعت خودرو خواهد شد.
در سال‌های اخیر خودروسازان داخلی در همکاری با خودروسازان خارجی مانند پژو، سیتروئن، رنو و... محصولات بسیاری تولید کرده‌اند. محصولاتی که البته طی سال‌ها بسیاری از آنها دیگر در جهان تولید نمی‌شود و مزیت تولید قطعه برای آن تنها در داخل مرزهای کشور است و خیلی روی صادرات آن نمی توان حساب کرد. تولید محصولات جدید خودروسازان نیز به دلیل تحریم‌ها و عدم ارتباطات با خودروسازان و شبکه جهانی تامین قطعات با چالش مواجه بوده است.
طی چند سال گذشته تنها دو سه محصول جدید به بازار عرضه شده و مابقی تکرار مکررات قبلی بوده است. با این حال به‌دلیل همان تحریم‌ها تولید برخی خودروهای قدیمی نیز با مشکل مواجه شده و بحث میزهای داخلی‌سازی برای ادامه تولید مطرح بوده است.
با این حال سوالی که مطرح شده این است افزایش عمق داخلی‌سازی به چه قیمت؟ آیا تولید قطعات برای برخی خودروها با هزینه بیشتر و کیفیت پایین‌تر توجیه اقتصادی دارد؟ اصولا هدف از داخلی‌سازی چه بوده است؟ هدف این نبود محصولی تولید شود که به لحاظ کیفی در سطح قابل‌قبول و نزدیک به نمونه‌های روز خارجی باشد و درعین‌حال به لحاظ قیمتی هم نه پایین‌تر بلکه هم قیمت نمونه خارجی تمام شود؟
کیفیت خودرو به قطعات آن وابسته است. طی سال‌های اخیر برخی خودروها با سیاستگزاری دولت و وزارت صمت به سمت عمق ساخت داخل و استفاده بیشتر از قطعات داخلی حرکت کرده است. همان‌طور که اشاره شد، این سیاستگزاری قطعا به نفع صنایع خودرو و قطعه خواهد بود اما آیا نتیجه این داخلی سازی با وجود این سیاستگزاری رضایت‌بخش بوده است؟ آیا خودروهایی که طی سال‌های اخیر بر میزان داخلی‌سازی آنها افزوده شده، به لحاظ کیفی رشد داشته‌اند یا حداقل توانسته‌اند کیفیت روز نخست خود را حفظ کنند یا خیر؟
باوجود تورم بیش‌از ۴۰درصد اعلامی از سوی بانک مرکزی و همچنین نوسان شدید قیمت ارز و البته مواد اولیه، کسی نمی‌تواند انتظار داشته باشد محصول‌داخلی‌سازی‌شده ارزان‌تر از نمونه وارداتی تمام شود؛ چراکه قیمت مواد اولیه در ایران نسبت‌به کشوری مانند چین گران‌تر است. اما آیا به لحاظ کیفی هم نباید انتظار داشت خودرویی که عمق داخلی‌سازی آن افزایش یافته، شرایط خوبی داشته باشد؟ اگر قرار است با داخلی‌سازی خودرو گران تمام شود و کیفیت محصول نیز افت کند، چرا باید آن را ادامه داد؟
شپس حالا که به لحاظ قیمتی تفاوتی بین قطعات داخلی و خارجی وجود ندارد (به دلیل بهای مواد اولیه، تیراژ و... قطعات داخلی ممکن است گران‌تر تمام شوند) به لحاظ کیفی نیز هر دو در یک سطح قرار داشته باشند. بررسی خودروهایی که پیش از این به صورت سی‌کی‌دی تولید می‌شدند و درحال‌حاضر با داخلی‌سازی نسبتا بالایی تولید می‌شوند نیز نشان از افت کیفی محصولات و خرابی بالای آن ها دارد. بازهم این سوال تکرار می‌شود اگر قرار نیست قطعات داخلی‌سازی‌شده کیفیت و قیمت رقابتی داشته باشند، چرا بر عمق داخلی‌سازی محصولات تاکید داریم؟
